Demografii nie da się zakrzyczeć. Europa bez imigrantów sobie nie poradzi. Jakie będzie następne 20 lat Unii i jaką mamy w tym rolę do odegrania? – zastanawia się główny ekonomista Polskiej Rady Biznesu.
Nie widzę jeszcze zbyt wielu powodów do ogłaszania sukcesu w stabilizacji finansów publicznych w Polsce. Ogrom pracy do wykonania jest wciąż przytłaczający.
Potrzebujemy starannie przemyślanej, konsekwentnie realizowanej strategii konsolidacji i restrukturyzacji sektora publicznego. Jej śladów nie można się jeszcze dopatrzyć w pospiesznie zlepionym budżecie na 2024 rok. Ale już w 2025 musi się ona pojawić. Nie ma wyjścia.
Osiągnięcie trwałego spadku inflacji w kierunku celu 2,5 proc., bez zniekształcających ścieżkę ingerencji fiskalnych i bez zmiany stóp procentowych, przesuwa się poza horyzont oddziaływania polityki monetarnej.
Rządząca w Polsce formacja nie uznaje żadnego kompromisu w relacjach z UE. Pod sztandarem obrony zapisów traktatowych broni de facto zasady liberum veto. Wymóg decyzyjnej jednomyślności, w kontekście wielu decyzji koniecznych dla poszerzenia Unii, jest formą liberum veto właśnie.
Brak transparentności polityki fiskalnej w Polsce został już wielokrotnie opisany. Mniej eksploatowany wątek dotyczy jednak wciąż nieprzejrzystości polityki monetarnej.
Przybiera na sile proobniżkowa ofensywa proprezesowskiej większości w RPP. A im bardziej przybiera, tym staje się śmieszniejsza. W sensie ośmieszania autorów wspierających jak najrychlejszą obniżkę stóp procentowych.
Przybywa refleksji nad strukturalnymi zmianami gospodarki po pandemii i napaści Rosji na Ukrainę, mogącymi wpływać na wrażliwość inflacji na zmiany PKB, popytu i podaży.
