Swoimi niezgrabnymi decyzjami co do cen energii, za którymi dopatrzeć się można elementów gry politycznej, rząd umożliwił prezesowi NBP zgrabne włączenie się do zabawy.
Demografii nie da się zakrzyczeć. Europa bez imigrantów sobie nie poradzi. Jakie będzie następne 20 lat Unii i jaką mamy w tym rolę do odegrania? – zastanawia się główny ekonomista Polskiej Rady Biznesu.
Nie widzę jeszcze zbyt wielu powodów do ogłaszania sukcesu w stabilizacji finansów publicznych w Polsce. Ogrom pracy do wykonania jest wciąż przytłaczający.
Potrzebujemy starannie przemyślanej, konsekwentnie realizowanej strategii konsolidacji i restrukturyzacji sektora publicznego. Jej śladów nie można się jeszcze dopatrzyć w pospiesznie zlepionym budżecie na 2024 rok. Ale już w 2025 musi się ona pojawić. Nie ma wyjścia.
Osiągnięcie trwałego spadku inflacji w kierunku celu 2,5 proc., bez zniekształcających ścieżkę ingerencji fiskalnych i bez zmiany stóp procentowych, przesuwa się poza horyzont oddziaływania polityki monetarnej.
Rządząca w Polsce formacja nie uznaje żadnego kompromisu w relacjach z UE. Pod sztandarem obrony zapisów traktatowych broni de facto zasady liberum veto. Wymóg decyzyjnej jednomyślności, w kontekście wielu decyzji koniecznych dla poszerzenia Unii, jest formą liberum veto właśnie.
Brak transparentności polityki fiskalnej w Polsce został już wielokrotnie opisany. Mniej eksploatowany wątek dotyczy jednak wciąż nieprzejrzystości polityki monetarnej.
Przybiera na sile proobniżkowa ofensywa proprezesowskiej większości w RPP. A im bardziej przybiera, tym staje się śmieszniejsza. W sensie ośmieszania autorów wspierających jak najrychlejszą obniżkę stóp procentowych.
Przybywa refleksji nad strukturalnymi zmianami gospodarki po pandemii i napaści Rosji na Ukrainę, mogącymi wpływać na wrażliwość inflacji na zmiany PKB, popytu i podaży.
