Gmina musi zapewnić dowożenie niepełnosprawnego ucznia do szkoły. Z punktu widzenia gminy lepszym rozwiązaniem byłoby jednak, aby przewóz zorganizowali, za zwrotem kosztów, rodzice ucznia. Czy gmina może narzucać rodzicom takie rozwiązanie, uzasadniając to trudnościami organizacyjnymi?
Nie. Zgodnie z art. 39 ust. 4 pkt 1 ustawy – Prawo oświatowe (dalej p.o.) do obowiązków gminy należy zapewnienie niepełnosprawnym uczniom, objętym kształceniem specjalnym (art. 127 p.o.), bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym – także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej. Transport i opiekę trzeba zapewnić do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia.
Czytaj też: Zasady zwrotu kosztów za dowóz niepełnosprawnego dziecka do szkoły
W przypadku dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim, a także dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, gdy jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, gmina musi zapewnić bezpłatny transport i opiekę w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego. Obowiązek ten ciąży na gminie do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym osoba z niepełnosprawnością kończy: 24. rok życia – w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi albo 25. rok życia – w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych (art. 39 ust. 4 pkt 2 p.o.).
Alternatywą dla zorganizowania dowożenia przez gminę jest zwrot kosztów przejazdu ucznia i jego opiekuna do szkoły lub ośrodka, na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) a rodzicami dziecka, jeżeli dowożenie i opiekę zapewniają rodzice (art. 39 ust. 4 pkt 3 p.o.). Gmina musi realizować wskazane wyżej obowiązki bez względu na związane z tym trudności organizacyjne czy finansowe.
