Wybory prezydenckie w USA. Dlaczego Rosja postawiła na Donalda Trumpa a Chiny pozostają neutralne?

Po naciskiem swojego właściciela Jeffa Bezosa „Washington Post” po raz pierwszy od lat zrezygnował ze wskazania, kogo popiera w wyścigu o Biały Dom. Ale nie Władimir Putin. On kontynuuje już całkiem długą tradycję. W 2004 roku postawił na George’a W. Busha, oficjalnie, aby ten dokończył interwencję w Iraku i zapobiegł w ten sposób rozprzestrzenianiu się terroryzmu. Cztery lata później jego faworytem był już jednak demokrata Barack Obama, podobnie jak w 2012. To był strzał w dziesiątki. Prezydent USA nie zareagował, gdy Baszar Assad użył broni chemicznej przeciw rebelii w Syrii, co było jasnym sygnałem dla Kremla, że nie postawi się, gdy Rosja przejmie Krym. 

Ale w 2016 i 2020 r. Moskwa znów wróciła do republikanów. Tylko już innych: zarażonych izolacjonizmem przez Donalda Trumpa. 

Oficjalnie Putin zapowiedział, że chciałby zwycięstwa Kamali Harris. Ale to tylko zasłona dymna

Jak będzie tym razem? W sierpniu we Władywostoku Putin oświadczył, że „jego” kandydatem był Joe Biden, ale skoro się wycofał, stawia na Kamalę Harris. – Ona ma taki pełen ekspresji, zaraźliwy uśmiech – przekonywał. 

Następnego dnia Trump przyznał, że nie wie, czy „traktować tę deklarację jako przysługę czy raczej Rosjanin właśnie go obraził”. Dziś jednak wiadomo, że chodziło o to pierwsze. Rozpylenie swoistej zasłony dymnej, która przekona przynajmniej niektórych wyborców, że niewygodne dla kandydata republikanów więzi z Moskwą faktycznie nie istnieją. 

Czytaj więcej

Polityka

Putin mówi, że głosowałby na Kamalę Harris i widzi szansę na pokój. O co mu chodzi?

Czy wypowiedzi Władimira Putina o Kamali Harris i o tym, kto powinien być mediatorem w rozmowach pokojowych pomiędzy Rosją i Ukrainą, to sygnał wysłany do USA i administracji Joe Bidena? O tym w podcaście „Rzecz w tym” rozmawiają Michał Płociński i Jędrzej Bielecki.

Amerykański wywiad jest jednak jednoznaczny. 

– Rosyjskie władze podjęły na wielką skalę starania, aby wpłynąć na wyniki wyborów w USA w taki sposób, który sprzyja kandydaturze Donalda Trumpa – powiedział amerykańskim mediom przedstawiciel służb. 

Zdaniem „New York Timesa” tym razem rosyjska kampania jest o wiele bardziej profesjonalna niż to, co można było obserwować cztery i osiem lat temu. Jej domeną są media społecznościowe. Jednak Kreml stara się teraz odnaleźć specyficzną grupę wyborców jak Afroamerykanie w Georgii czy Latynosi w Arizonie, którzy mogą przeważyć szalę zwycięstwa. Pod nich konstruuje przesłania na Facebooku, TikToku, X czy WhatsAppie. Wiadomości są też opracowane w taki sposób, że o wiele trudniej niż w przeszłości ustalić ich związki z Moskwą. Dodatkową trudnością jest to, że Google, Meta, OpenAI, Microsoft czy inni giganci amerykańskiego internetu w znacznym stopniu zrezygnowali ze zwalczanie fake newsów, a takich jest wiele. 

Rosyjska dywersja może okazać się szczególnie skuteczna, bo o wyniku amerykańskich wyborów rozstrzygnie poparcie bardzo niewielkiej grupy wyborców w tzw. wahających się stanach, jak Pensylwania, Michigan czy Wisconsin. 

Chiny mają inny cel niż Rosja. To po prostu skompromitowanie amerykańskiej demokracji

Amerykański wywiad podtrzymuje, że inaczej niż Rosja Chiny pozostają neutralne, gdy idzie o to, kto ma być następnym prezydentem USA. Zależy im raczej na skompromitowaniu amerykańskiej demokracji w ogóle. Wykazanie, że chińska brutalna dyktatura jest ustrojem skuteczniejszym. 

Dlaczego Kreml postawił na Trumpa? W 2016 roku nie chciał, aby do Białego Domu wprowadziła się Hilary Clinton, która jako sekretarz stanu dała się poznać jako zdecydowana przeciwniczka rosyjskiego imperializmu. Jednak miliarder też zawiódł Moskwę. W trakcie swojej prezydentury nie tylko nie uznał aneksji Krymu, ale także zaostrzył sankcje przeciwko Rosji. Zniósł embargo na dostawy broni dla Ukrainy. Putin nie cierpi jego nieprzewidywalności. Dlatego tym razem postanowił nie wkładać wszystkich jajek do jednego koszyka i wykonał spektakularny gest wobec Bidena i Harris: porozumienie w sprawie wymiany więźniów. W ten sposób demokraci uniknęli losu, jaki w 1980 był udziałem Jimmy’ego Cartera, który nie potrafił uwolnić amerykańskich zakładników przetrzymywanych w Teheranie.