Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Szkielet większej całości ożył
Wszystko w tej książce – autorka, jej opowieść i główny bohater – może być tajemnicą. Zagadkę stanowi już Marta Zelwan. Zdradzę, że wcześniej publikowała jako Krystyna Sakowicz. Za tom opowiadań „Zbrodnie kobiet" (1984) otrzymała I nagrodę w konkursie Iskier, za „Jaśmiornicę" (1986) – Nagrodę im. Stanisława Piętaka, a za „Po bólu" (1995) Nagrodę im. Edwarda Stachury. Z kolei za „Śnienie" (2000) – nominację do Nagrody Nike. „Księgę ocalonych snów" (2008) nagrodziła Fundacja Kultury. Przypominam tak wiele nagród, ponieważ niewiele jest pisarek tak często nagradzanych, o których powinniśmy pamiętać bardziej.
Powodem niepamięci jest być może ulotna materia, z której autorka tka wiersze, powieści, eseje. Najbardziej interesuje ją nieświadomość i podświadomość. Próbuje opisać nienazwane i dopomina się dla niego miejsca w rzeczywistości. Stąd tytuł „Miejsce na rzeczywistość".
Najnowsza historia zaczyna się od wpisania do wyszukiwarki hasła „czarna dziura", na co Pan Bóg Przypadku, a może internetu, odpowiada tysiącami propozycji. Mówiąc inaczej: autorka podejmuje grę z losem, a może tylko tak to przed nami inscenizuje. Książka jest bowiem wielką literacką grą odwołań, cytatów i kryptocytatów. Linkuje nas z kolejnymi literackimi galaktykami i kosmosami, a pośród nich są Emanuel Swedenborg, Don DeLillo, Virginia Woolf, Sándor Márai, Leopold Buczkowski, Olga Tokarczuk i Carl Jung z hasłem: „bez magii nie przeżyjemy". A Marcel Proust mówi, że jednolite malowidło życia, uznawane za prawdziwą rzeczywistość, w ogóle nie przypomina życia, bo nie uwzględnia najbłahszych gestów ani odblasku spraw niezwiązanych z nimi logicznie.
