Nie żyje "bóg gitary" Eddie Van Halen

Jego syn, a zarazem basista jego zespołu Wolf Van Halen napisał w mediach społecznościowych, że jego ojciec zmarł we wtorek rano po długiej walce z rakiem.

„Moje serce jest złamane i nie sądzę, żebym kiedykolwiek w pełni otrząsnął się po tej stracie” - napisał Wolf Van Halen.

Lekarze jako przyczynę podali raka gardła z przerzutami do mózgu i innych organów. Muzyk zmarł w szpitalu w Santa Monica.

Eddie van Halen daleki był przez lata od higienicznego tryby życia, ale wedle tego, co sam mówił, śmiertelną chorobę języka spowodował nie alkohol, lecz idące w niezliczoną liczbę godzin trzymanie metalowej kostki do gitary pod językiem.

Van Halen był wirtuozem stawiany w rzędzie takich gigantów jak Hendrix czy Jimmy Page. Zasłynął używając techniki nazywanej tappingiem (jako pierwszy stosował ją skrzypek Paganini) – grając na gryfie palcami obu rąk. A jednak największą sławę zawdzięczał piosence „Jump”, która w Polsce zrosła się z sukcesami Adama Małysza, choć opowiada o samobójstwie.

Paradoksów jest więcej, choćby to, że wybitny gitarzysta postanowił nową kompozycję napisać na syntezator, instrument kojarzący się z disco i new romantic. Pomysł nie spodobał się wokaliście Van Halen - Davidowi Lee Rothowi, który uznał to za zdradę hardrockowych ideałów. Długo odrzucał propozycję nagrania. Van Halen nie miał wyjścia i musiał dokonać go sam. Gdy zespół usłyszał melodyjny motyw, ugiął się pod presją lidera i zarejestrował piosenkę. Dzięki „Jump" po raz pierwszy znalazł się na szczycie singlowej listy przebojów „Billboardu".

Album „1984", z którego “Jump” pochodzi nie zajął pierwszego miejsca tylko dlatego, że okupował je „Thriller" Jacksona. Michael zaprosił zresztą Van Halena do nagrania solówki w piosence „Beat It" i jak mówi anegdota miał mu nie zapłacić obiecanego miliona dolarów. Z kolei Lee Rothowi nie podobało się, że gitarzysta nie konsultuje solowych występów. Kompromis, jaki zawarli w studio, nie trwał długo. Po tournée David opuścił zespół.

Tak rozpoczęło się jedno z najdłuższych i najbardziej dramatycznych rozstań w historii amerykańskiego rocka. Rozpadł się bowiem duet marzeń – gitarzysty o nieograniczonych wprost możliwościach technicznych, jednego z największych wirtuozów rocka oraz wokalisty, który łączył rewelacyjny głos o czterech oktawach ze sprawnością cyrkowego showmana.

IMM, Raport NOM, marzec 2025

"Rzeczpospolita" najbardziej opiniotwórczym medium w Polsce

Czytaj u źródła

Potwierdzeniem ich klasy i znaczenia był rekord zapisany w Księdze rekordów Guinnessa: w 1983 r. jako pierwsi wynegocjowali ?1,5 mln dolarów za 90-minutowy koncert. Eddie van Halen poradził sobie ze znalezieniem nowego wokalisty, którym został wspomniany Sammy Hagar. Grupa odnosiła z nim duże sukcesy. Nagrała dobre płyty – „5150" z hitem „Why Can,t This Be Love", „OU812" z piosenką „When It's Love", „For Unlawful Carnal Knowledge" i „Balance".

Sprzedała 80 mln albumów, co dało jej miejsce w pierwszej dwudziestce najbardziej dochodowych gwiazd w Ameryce. Jednak dwa najsłynniejsze krążki, debiutancki “Van Halen” i „1984", firmował pierwszy wokalista, czyli Lee Roth. W klasycznym rocku liczą się jednak najbardziej powroty w oryginalnym składzie. Comeback Van Halen był szczególnie trudny.