Klątwa starej Cyganki

Sam Raimi wraca do swoich filmowych korzeni. Zanim został reżyserem kasowej trylogii o Spidermanie, zaczynał jako twórca niskobudżetowych horrorów - pełnych krwi, obrzydliwości, ale także smoliście czarnego humoru.

We „Wrotach do piekieł” dominuje więc estetyka złego smaku, świadomy kicz. Gnijące trupy zalewają bohaterkę swoimi wydzielinami. Mucha żywiąca się ścierwem wchodzi jej do nosa. Ohydna Cyganka ślini ją bezzębnymi dziąsłami. A kiedy widzowi zbiera się już na wymioty, reżyser przełamuje konwencję żartem - Christine zostaje zaatakowana przez... brudną chusteczkę.

Raimi straszy przy tym w klasyczny sposób. Kiedy zbliża się demon, słychać skrzypienie podłogi, trzask zamykanego gwałtownie okna i pojękiwania zmarłych. Okazuje się, że za pomocą ogranych po wielekroć chwytów można jeszcze zbudować w kinie atmosferę zagrożenia i lęku przed nieznanym.

Ta mieszanka absurdalnych dowcipów i grozy działa znakomicie. Niestety, do czasu. Raimi upaja się wymyśloną przez siebie zabawą, zapominając, że to widz powinien czerpać z niej największą frajdę. „Wrota do piekieł” wybornie sprawdziłyby się jako nowelowy filmik z cyklu „Opowieści z krypty”. Jako pełnometrażowa fabuła zaczynają nużyć.

Szkoda również, że Raimi nie poświęcił więcej uwagi psychologiczno-obyczajowej warstwie opowieści. Jego horror mógł być poruszającym filmem o budzeniu się sumienia dziewczyny, dla której potwierdzeniem własnej wartości jest materialny sukces i narzeczony z wyższych sfer. Wystarczyło odrobinę przesunąć akcenty i w niektórych momentach zrezygnować z błazenady.

Mimo to „Wrota do piekieł” są najlepszym amerykańskim horrorem, jaki trafił na nasze ekrany w ciągu ostatnich sezonów. W moim subiektywnym rankingu współczesnych filmów grozy zza oceanu jest wręcz samotnym liderem.