Daniel Auteuil – francuski antygwiazdor

Auteuil depcze po piętach Gerardowi Depardieu i Jeanowi Reno, którzy tworzą czołówkę francuskiego kina i doskonale, zwłaszcza ten ostatni, radzą sobie także na arenie międzynarodowej. Ale kto wie, czy już niebawem Auteuil nie zdystansuje np. Depardieu, bo tego w ostatnim czasie bardziej niż aktorstwo pochłania branża winiarska. Okazją do konfrontacji był niedawno thriller „36” (2005), w którym obaj zagrali rywalizujących ze sobą paryskich gliniarzy. Aktorski pojedynek, jak twierdzą recenzenci, zakończył się remisem.

Daniel Auteuil urodził się 24 stycznia 1950 roku w Algierii. Rodzice byli śpiewakami operowymi, więc chłopiec wcześnie poznał teatr od podszewki. Kiedy miał cztery lata, zadebiutował na scenie w towarzystwie matki w spektaklu „Madame Butterfly”. Brał poważnie pod uwagę możliwość pójścia w ślady rodziców, choć bardziej niż opera pociągała go operetka. Zapisał się jednak na renomowane kursy aktorskie – Cours Florent.

Początki nie były łatwe. Grywał niewielkie role na prowincjonalnych scenach, dorabiał m.in. w sklepie i w teatrze jako elektryk. W 1974 roku wystąpił w serialu „Les Fargeot”. Na dużym ekranie zadebiutował rok później w dramacie kryminalnym „Agresja”.

Na przełomie lat 70. i 80. odniósł duży sukces sceniczny w sztuce „Coup de chapeau”. Jako aktor filmowy został dostrzeżony dopiero w 1986 roku. Za rolę Ugolina w dramacie „Jean de Florette” Claude’a Berriego, u boku Depardieu i Yves’a Montanda, dostał Cezara – francuski odpowiednik Oscara i brytyjską nagrodę BAFTA.

Kariera Auteuila od razu nabrała tempa: w 1988 roku znów był nominowany do Cezara, tym razem za udział w „Kilka dni ze mną” Claude’a Sauteta. W sumie aktor zgromadził już 12 takich nominacji. Drugiego Cezara odebrał za kreację w dramacie „Dziewczyna na moście” (1999) Patrice’a Leconte’a.

Stworzył wiele ciekawych kreacji, m.in. w filmach kostiumowych: „Królowa Margot” (1994) Patrice’a Chereau i „Na ostrzu szpady” (1999) Philippe’a de Broki. W 2000 roku wcielił się w markiza de Sade („Sade”), a całkiem niedawno – w 2006 roku – w Napoleona („Napoleon i ja”).

Jednak najwięcej uznania przyniosły mu melodramaty i dramaty psychologiczne, w których gra mężczyzn uwikłanych w trudne sytuacje życiowe, rozdartych wewnętrznie, dźwigających brzemię mrocznej tajemnicy – „Serce jak lód” (1992) Sauteta (za tę rolę dostał włoską statuetkę Davida di Donatello), „Moja ulubiona pora roku” (1993) André Téchiné (Europejska Nagroda Filmowa dla najlepszego aktora) czy „Ukryte” (2005) Michaela Haneke (kolejna Europejska Nagroda Filmowa).

Przez publiczność Auteuil uwielbiany jest za role komediowe: m.in. w „Plotce” (2001), „Gliniarzach z przypadku” (2004), „Czyja to kochanka?” (2006). Sam mówi: – Komedia to lustro, w którym widzowie mogą się przejrzeć. Odreagować własne życiowe problemy.

Kilka lat temu odkrył powołanie pisarskie i w 2004 roku opublikował entuzjastycznie przyjęte opowiadania. Pracuje też nad reżyserskim debiutem.

IMM, Raport NOM, marzec 2025

"Rzeczpospolita" najbardziej opiniotwórczym medium w Polsce

Czytaj u źródła

Mimo tylu sukcesów niezmiennie dziwi się, gdy jest nazywany gwiazdą. – Gwiazda? Ja? – nie dowierza. Unika rozgłosu, rzadko udziela wywiadów. Dwukrotnie żenił się z aktorkami – Anne Jousset, potem Emmanuelle Beart. W 2006 roku poślubił poznaną przypadkiem podczas wycieczki na Korsykę rzeźbiarką Aude Ambroggi. W ubiegłym roku urodził mu się syn (aktor ma już dwie córki z poprzednich małżeństw). Plany na przyszłość? – Mam nadzieję, że niezależnie od tego, co się wydarzy, zachowam wolność.

Jeden odchodzi, drugi zostaje | 1.20 | TVP 1 | SOBOTA