Adwokackie sądy dyscyplinarne: główne tezy orzeczeń 1936–2013

Prezentowany zbiór jest kolejnym, po wyborze orzecznictwa Sądu Najwyższego z lat 2001- 2014 oraz aktualnego orzecznictwa Wyższego Sądu Dyscyplinarnego.

Tezy przedstawione zostały w dwóch częściach, dotyczących odpowiednio zagadnień materialnych oraz procesowych.

Podział prawa dyscyplinarnego materialnego nastąpił w oparciu o poszczególne rozdziały Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Zawiera on tezy dotyczące m.in. przepisów ogólnych, zasad wykonywania zawodu, stosunku do organów, przed którymi występuje adwokat, klientów oraz kolegów a także pracy w samorządzie oraz stosunku do władz adwokatury.

Zobacz: zbiór orzeczeń WKD i WSD 1936-2013

W zakresie prawa dyscyplinarnego procesowego podziału dokonano biorąc pod uwagę dopuszczalność odwołania, podstawę prawną orzeczeń, wznowienia postępowania oraz niezawisłość Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, a także tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych.

Przykładowe tezy

Orzeczenie WKD z dnia 6 marca 1965 r., WKD 14/65:

Prowadzenie spraw przez aplikanta adwokackiego na własny rachunek, pobieranie za nie wynagrodzenia poza zespołem adwokackim, podejmowaniem się uzyskiwania zwolnień z więzienia i wytwarzanie wokół siebie atmosfery człowieka z tzw. chodami dyskwalifikuje go całkowicie jako nie dającego rękojmi wykonywania zawodu adwokata zgodnie z zadaniami adwokatury.

Orzeczenie WKD z dnia 21 listopada 1936 r., 127/36:

Jednym z zasadniczych obowiązków adwokata jest umiejętność pogodzenia najsumienniejszej obrony z nienaganną formą.

Orzeczenie WSD z dnia 25 kwietnia 1986 r., WSD 11/86:

Wypowiedź adwokata, że sędzia nie zna przepisów kodeksu postępowania cywilnego jest niedopuszczalna. Podważa autorytet sędziego i adwokata i godzi w zasady etyki zawodowej. Przepisy KPC dają możliwość adwokatowi, żądania zaprotokołowania jego pytań, czy też wniosków, a w razie ich nieuwzględnienia, możność wnoszenia w trybie art. 160 KPC o uzupełnienie, czy też sprostowanie protokołu.

Orzeczenie WKD z dnia 19 maja 1962 r., WKD 72/62:

Użycie przez adwokata na rozprawie sądowej zwrotu pod adresem kolegi, że wywody jego są bez sensu, godzi w zasady koleżeństwa obowiązującego w stosunkach wzajemnych między członkami palestry i powinno spotkać się z represją dyscyplinarną.

Orzeczenie WKD z dnia 5 grudnia 1964 r., WKD 142/64:

Niewypłacenie przez klienta zaliczki na koszty przejazdu zwalnia adwokata od obowiązku wyjazdu do innej miejscowości, oczywiście jeśli klient był uprzednio należycie wezwany do wpłaty.

Postanowienie WSD z dnia 27 marca 2010 r., WSD 55/09:

Adwokat nie tylko ma prawo ale i obowiązek podjęcia decyzji racjonalnej i winien odmówić sporządzenia pisma, które w jego ocenie - nie ma podstaw prawnych. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni te poglądy podziela. Podobnie podziela pogląd, że na tym etapie postępowania - żadna konsultacja z klientem i poznanie jego stanowiska - nie może mieć znaczenia. Nie może być bowiem poszerzana sfera faktów czy dowodów, a tylko taka może wymagać kontaktu z reprezentowaną stroną.