Penaptyk z 1507 roku przypisuje się warsztatowi, którego mistrz pochodził ze środowiska południowoniemieckiego. Widoczna jest w nim także znajomość sztuki niderlandzkiej oraz inspiracje sztuką północnowłoskiego renesansu. Fundację dzieła przypisuje się wrocławskiemu biskupowi Janowi V Turzonowi. Fakt ten potwierdza inicjał na środkowym panelu. Co więcej, rysy biskupa rozpoznać można rozpoznać zarówno w postaci klęczącego fundatora, jak i w osobie św. Stanisława.
Pierwotnie dzieło było nastawą ołtarza św. Stanisława i św. Wincentego w katedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Potem przeniesiono go do kościoła w Minkowicach Oławskich, a na początku XX w. wrócił do Wrocławia. Wówczas włączone je do zbiorów dawnego Erzbischöfliches Diözesanmuseum. Po II wojnie światowej pentaptyk rozdzielono. Część środkowa trafiła do kolekcji Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu, a skrzydła do Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Dopiero teraz znów je połączono i można oglądać całość.