Siłą dykcji autora „Pełnego morza" jest powściągliwość, czasami nawet szept. A to stwarza możliwość wielu odczytań. Znaki rozpoznawcze? Prostota jako ćwiczenie, a nie efekciarska poza. Zwięzłość frazy, a nie emocjonalna wylewność, tracąca swój potencjał w kłopotliwym natłoku słów. Metafory tylko z rzadka i zawsze w konkretnym celu. Bonowicza interesuje wszystko, co zapodziało się po bokach głównych nurtów. Wychodzi ze swojej krytycznej strony naprzeciw kakofonii zgiełku i chaosu myśli. Zachowuje zawsze swoją autonomię, ale nie za cenę uszczypliwości, kpiny, złośliwości. To literatura z natury niechętna zbiegowiskom
Czytaj więcej
Pierwotnie tom „Ararat" ukazał się w 1990 roku, a w otwierającym go wierszu „Parodos" czytamy: „Urodziłam się z powołaniem: / żeby dawać świadectwo / wielkim tajemnicom".
i zbiorowiskom gotowych przesłań i porzekadeł. Mocno zdystansowana od publicystycznego żywiołu i wykorzystywania słów do politycznych celów. Oponująca przeciwko nadużyciom mowy, niechętna wypaczeniom języka. Wierna sceptycyzmowi, pozwalającemu widzieć rzeczy z pewnego dystansu. Sprzyjająca milczeniu, na swój sposób spowinowacona z pustką. Obstająca przy własnych wytycznych: „Granicą wiersza jest / sam wiersz. Wszystko / co stanęło poza / musi czekać".
Czytaj więcej
Można zacząć tak: Michel Houellebecq to poeta defetysta, nieposiadający żadnych złudzeń wobec ludzkiej natury i urządzenia świata, w skrajnym pesymizmie dostrzegający coś, co może być prawdą.
„Wiersze wybrane", Wojciech Bonowicz, wyd. a5
