Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Michał Szułdrzyński. Elegia na śmierć Stefana Michnika
Kilka dni przed kolejną rocznicą wybuchu powstania warszawskiego z zamieszczonego w „Gazecie Wyborczej" przez Adama Michnika nekrologu dowiedzieliśmy się o śmierci Stefana Michnika. Przyrodni brat naczelnego „Wyborczej" był w latach stalinowskich wyjątkowo mroczną postacią. Nawet władze komunistyczne, które po śmierci Bolesława Bieruta próbowały zorientować się w skali totalitarnych zbrodni, wpisały go na listę sędziów winnych sądowych mordów.
Przeszedł szlak młodego komunisty, syna przedwojennych działaczy sowieckiej Komunistycznej Partii Polski, od robotnika przez słuchacza szkoły oficerskiej, członka PZPR, agenta Informacji Wojskowej, aż do komunistycznego sędziego, mającego na sumieniu licznych – jak to się dziś nazywa – „wyklętych". Jacek Kaczmarski śpiewał o takich: „W następstwie Października tak zwanych wydarzeń/Już nie byłem w Urzędzie, byłem dziennikarzem". Stefan Michnik został adwokatem, a potem urzędnikiem w PZU. Wyjechał dziesięć lat po Październiku, znów według pieśni Kaczmarskiego: „Za te hańby, zasługi, Warszawa czy Kraków/Gomułka nam powiedział: Polska dla Polaków/ Już nie dla przybłędów Pospolita Rzecz/Wiesław jak faraon popędził nas precz". Został ofiarą antysemickich czystek i podobnie jak wojskowa prokurator Helena Wolińska do końca życia nie odpowiedział za popełnione w okresie stalinowskim zbrodnie, które sam bagatelizował, tłumacząc je „młodzieńczą naiwnością".
