Najbardziej luksusowe lokale w Mumbaju kosztują po 11,4 tys. dol. za metr kwadratowy, tymczasem średnie roczne zarobki w tym kraju wynoszą 3,7 tys. dolarów. W Szanghaju za luksusowe mieszkanie trzeba zapłacić 19,6 tys. za metr kwadratowy przy średniej chińskiej rocznej pensji w wysokości 8,4 tys. dol. Ale luksus po indyjsku i po chińsku, ma zupełnie inny wymiar. Indyjscy deweloperzy specjalizują się w apartamentach które wręcz szokują przepychem — z basenami na balkonach i pozłacanymi klamkami. Luksus po szanghajsku, to przyzwoite mieszkanie w spokojnej dzielnicy z recepcją czynną 24 godziny na dobę z widokiem na park i małym ogródkiem na wewnętrznym patio. Za mieszkanie 70 metrowe w okolicach terenów byłego EXPO, czyli blisko centrum trzeba zapłacić przynajmniej 2 mln dolarów, czyli tyle, ile kosztuje luksusowa posiadłość na Florydzie w pobliżu pól golfowych. Tyle, że w Stanach Zjednoczonych był głęboki kryzys na rynku nieruchomości, a ceny mieszkań w Szanghaju idą cały czas w górę.

Jak wyjaśnia Liam Bailey z Knight Franka jego firma wyliczając ceny mieszkań i średnie roczne zarobki brała 5 proc. najwyższych cen w każdym z badanych 63 miast. — Między krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się istnieją ogromne różnice w zamożności obywateli. I zazwyczaj jest tak, że na początku gwałtownego wzrostu powstają gigantyczne fortuny, które pompują ceny właśnie na rynku towarów luksusowych. Potem poziomy zarobków powoli zaczynają się wyrównywać, ale mija wiele lat, kiedy powstanie klasa średnia z prawdziwego zdarzenia, która wygeneruje własne bogactwo — mówi Bailey.

W innym badaniu rynków nieruchomości wykonanym na zlecenie Lloyds TSB Bank od roku 2001 najszybciej rozwijały się rynki nieruchomości w Indiach, Rosji i Republice Południowej Afryki. W Indiach w tym czasie realnie, po korekcie na inflację ceny wzrosły o 284 proc. W tym samym czasie największe spadki zanotowano w Japonii (o 30 procent) oraz w Irlandii, gdzie nadal trwa kryzys na rynku nieruchomości, oraz w Niemczech.