Paul Mellon, absolwent Uniwersytetu Yale, przekazał mapę swojej macierzystej uczelni w 1957 roku. Kupił ją od szwajcarskiego antykwariusza. Wcześniej zakupu mapy odmówiło British Museum, ponieważ jego specjaliści uznali ją za falsyfikat. Mapa „Vinilanda Insula” jest prawdopodobnie kopią starszej, XIII-wiecznej mapy świata. „Vinilanda Insula” przedstawia Grenlandię i wyspę Winlandię, którą badacze utożsamiają z obecną Nową Funlandią.
Autentyczność mapy potwierdził w Kopenhadze prof. Rene Larsen podczas XXIII Międzynarodowej Konferencji Historii Kartografii. Prof. Larsen jest rektorem Szkoły Konserwacji Zabytków przy Królewskiej Duńskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego zespół badał mapę przez ostatnich pięć lat. Duńscy konserwatorzy nie natrafili na żaden ślad fałszerstwa.
Analiza metodą węgla radioaktywnego C14 wykazała jednoznacznie, że mapa powstała około 1440 roku, podczas gdy Kolumb przepłynął Atlantyk dopiero w 1492 roku. Jest bardzo prawdopodobne, że mapa powstała na potrzeby soboru w Bazylei, który rozpoczął się w 1431 roku. Precyzyjna analiza wykazała, że zniszczenia dokonane przez insekty i robaki wyglądają identycznie jak zniszczenia w księgach, w których mapa była przechowywana., i pasują do tych miejsc.
Mapa była już szczegółowo badana, w latach 70. Uzyskane wtedy rezultaty wskazywały na to, że jest falsyfikatem. Okazało się wówczas, że w atramencie, którym narysowano mapę, znajduje się anataz, dwutlenek tytanu, substancja używana w drukarstwie dopiero od lat 20. ubiegłego stulecia. A jednak, i ten „niezbity” argument upadł. Najnowsze badania wykazały, że dwutlenek tytanu występuje jednak - i to powszechnie! - w średniowiecznych księgach; dostawał się do nich, do mokrego atramentu, z piasku, którym posypywano karty, aby atrament ich nie sklejał.
Tak więc mapa Winlandii jest autentyczna. A jeśli tak, ziemia po drugiej stronie Ocenu Atlantyckiego znana była wykształconym i zainteresowanym geografią mieszkańcom Europy dużo wcześniej, jeszcze przed wyprawą Kolumba. Samą Winlandię odkrył około 1000 roku Wiking Bjarni Herjulfson, i załoga jego łodzi. Kilka lat po nim do Ameryki dotarł inny Wiking, Leif Eriksson. Pozostałości osady (domostwa) założonej przez tego odkrywcę i awanturnika odkopały norweskie archeolożki, Helge Instad i Anne Stine Instad w latach 60. ubiegłego wieku. Dziś jest to kanadyjska miejscowość Anse aux Meadows.
