Gdy w 1986 roku doszło do awarii jednego z sześciu reaktorów elektrowni w Czarnobylu, skażeniu promieniotwórczemu uległ obszar nawet do 146 tys. km2 na pograniczu Białorusi, Rosji i Ukrainy. To teren niemalże sześciokrotnie większy od powierzchni okupowanego Krymu. A zaporoska elektrownia atomowa, największa w Europie i dwukrotnie mocniejsza od czarnobylskiej, znajduje się zaledwie 250 kilometrów w linii prostej na południe od anektowanego przez Rosję półwyspu.
Gdyby doszło do awarii, to już nie Władimir Putin, tylko wiatr zadecyduje o przyszłości zarówno Ukrainy, tak i Rosji, a może niektórych krajów UE. Jeżeli przyjdzie z północy, dojdzie do masowej ucieczki ludzi z ponad dwumilionowego Krymu oraz setek tysięcy mieszkańców okupowanego po 24 lutym południa Ukrainy, części obwodów chersońskiego i zaporoskiego. Wówczas nie pomogłaby propaganda rosyjska. Nie udałoby się przemilczeć tematu, jak zrobiły to władze ZSRR w 1986 roku, oszukując i narażając na śmiertelne choroby miliony ludzi. Dzisiaj, w świecie smartfonów, nawet omamieni przez rosyjską telewizję Rosjanie dowiedzą się z Google czym są substancje promieniotwórcze, jakie powodują choroby i jakie są szanse na przeżycie na zakażonym terenie. Dowiedzą się też czym jest Cez-137 i jak działa na organizm człowieka. Dzisiaj już nie dałoby się ewakuować mieszkańców z 30-kilometrowej strefy, postawić prowizorycznych ogrodzeń i zamknąć tematu na długie lata. Swoje domy zaczną opuszczać ludzie w odległości setek kilometrów od katastrofy. Kim byłby wówczas Putin w oczach swoich rodaków? Przywódcą odbudowywanego imperium, czy przywódcą porażki, katastrofy i powtórki Czarnobyla? Nieobliczalna byłaby też reakcja Zachodu.
