Cannes 2021. Złota Palma dla „Tytanu” Julii Ducounau

Fantastyczny, odważny werdykt. Spike Lee w czasie gali kończącej festiwal canneński nieustannie mylił się, ale jako juror stanął na wysokości zadania. Nagrodził Złotą Palmą „Tytan” 37-letniej Francuzki Julii Ducournau - anarchistyczną, wywrotową historię, wielki krzyk o budowanie świata od nowa. Film, który spadł na Croisette jak bomba, wzbudził tyle samo oburzenia, co absolutnego zachwytu. Bo też historia dziewczyny, która wygina się w klubie ze stripteasem, a potem przeciwstawia się światu, który na to pozwala. Walczy z toksyczną męskością, za brak szacunku jest w stanie zabić, a prawdziwą rozkosz przeżywa w kontakcie z samochodami. Kompletny odlot, ale w jakim stylu!

- Ten wieczór jest niesamowity - mówiła Ducournau odbierając Złotą Palmę. - To wręcz surrealistyczne przeżycie. Kiedy byłam mała, lubiłam oglądać galę zamknięcia festiwalu i byłam pewna, że wszystkie nagrodzone filmy są doskonałe. Tylko dlatego, że tutaj są. Dzisiaj jestem w Cannes ja, a mój film nie jest doskonały. Bo żaden film nie jest doskonały w oczach jego twórcy. Perfekcja nie istnieje. To jest i słabość i siła. Odbijać się od granicy, która nas dzieli. Tą nagrodą jurorzy pokazali, że można w filmach pokazać również inny świat. Dziękuję, że chcieliście dostrzec  różnorodność kina, także takie monstra

Grand Prix przypadło dwóm tytułom.

- Przypominam sobie, jak 36 lat temu w moim mieście zrobiłem pierwszy film krótkometrażowy. I od tego czasu wciąż piszę i tworzę filmy. Robię to mimo wszelkich przeszkód. Nie mógłbym nie kręcić filmów.  Mimo presji, jaka była na mnie wywierana, zawsze pracowałem, bo chciałem zadawać pytania na tamat naszego społeczeństwa. I nadal chcę opowiadać o moim kraju - powiedział Asghar Farhadi odbierając nagrodę z rąk Olivera Stone’a.

Genialny Irańczyk, autor Oscarowego „Rozstania” po europejskiej przygodzie wrócił do ojczyzny, by zapisać na ekranie historię mężczyzny, który chcąc zrobić dobry uczynek, pogrąża się coraz bardziej i z bohatera zamienia się w człowieka, którego uczciwość zaczynają ludzie podważać. To również film o sile telewizji i mediów społecznościowych. Świetne, bardzo skromne kino.

Jeszcze skromniejszy jest drugi z nagrodzonych Grand Prix tytułów - „Przedział nr 6” Juhy Kuosmanena, który opowiedział o dwójce bardzo różnych ludzi – fińskiej studentce i rosyjskim robotniku odbywających w tym samym kolejowym przedziale podróż z Moskwy do Murmańska.

- To jest film o porozumieniu między dwojgiem ludzi - powiedział na scenie, ale dodał, że jest tak wielkim fanem filmów Farhadiego, że nie wie, co w ogóle na scenie obok niego robi.

Za najlepszą reżyserię jury nagrodziło Leosa Caraxa za film „Annette”. Nagrodę odebrali za niego  Ron i Russell Mael, autorzy pomysłu, scenariusza i muzyki do filmu, bo jak powiedzieli Carax „nie mógł przyjechać, bo ma kłopoty z zębem”. Legendarny reżyser, naczelny anarchista francuskiego kina, tym razem opowiedział o sławie, celebrytach, podniesionych do potęgi emocjach.

Nagrodę za scenariusz dostali Hamagutchi Ryusuke i Takamasa Oe za „Drive My Car”. Za role aktorskie jury wyróżniło Renate Reinve, która wystąpila w bardzo dobrym filmie „Najgorszy człowiek świata” Joachima Triera oraz Caleb Landry Jones – odtwórca głównej roli w „Nitram” Justina Kurzela.

Nagrody Jury przypadły, znów ex aequo, filmom: „Kolano Aheda” Nadava Lapida oraz „Pamięci” Apichatponga Weerasehakula.

- To wielki dar dla świata kina - powtarzali w Grande Salle Lumiere i na czerwonym dywanie, wchodząc na galę rozdania nagród, artyści. Niemal wszyscy - od francuskiego gwiazdora Jeana Dujardina aż do Taja Apichatponga Weerasethakula, który odbierając nagrodę powiedział: „To wielkie szczęście, że mogę tu znów być. Dziękuję rodakom. Oni nie mogą podróżować, nie mają pieniędzy, epidemia dotknęła nas bardzo ciężko. „Pamięć”to film o wspomnieniach, które nas łączą. Kino w tym dziwnym czasie łączy. Mamy podobne nadzieje, emocje. Ta wibracje chciałbym posłać do was ale i do wszystkich poza Pałacem Festiwalowym. Budujmy wspólnie pokój”.