W związku z tym, że decyzja została odebrana w dniu 11 grudnia 2018 r., termin na jej zaskarżenie upływał 10 stycznia 2019 r.
Zdaniem Sądu, istotną okolicznością jest to, że pełnomocnik skarżącej spółki przesłał skargę do organu za pośrednictwem platformy e-PUAP - w dniu 10 stycznia 2019 r., ale skarga została pobrana ze skrzynki pocztowej organu i wydrukowana przez pracownika organu w dniu 11 stycznia 2019 r.
WSA zwrócił uwagę na uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2014 r. sygn. akt I OPS 10/13 stanowiącą, że nie jest dopuszczalne wniesienie do sądu pisma opatrzonego bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym w tym także za pośrednictwem organu administracji publicznej, za pomocą środków komunikacji elektronicznej.
Zgodnie z orzecznictwem, w takiej sytuacji najwcześniejszą datą, w której pismo nadane drogą elektroniczną może być uznane za wniesione do sądu, jest data jego wydrukowania (postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 31 marca 2016 r., I OZ 268/16; z dnia 6 maja 2015 r. I OSK 1035/15, z dnia 22 października 2014 r., I OZ 884/14).
WSA wskazał, że wówczas dopiero pismo uzyskuje wymiar materialny, a więc przyjmuje cechy pisma tradycyjnego. Wykonany wydruk należy, jako pismo wpływające do sądu, oznakować pieczęcią oraz podpisem pracownika przyjmującego pismo, ze wskazaniem sądu, daty i godziny wpływu oraz liczby załączników. Miarodajny jest zatem rzeczywisty czas wydrukowania, gdyż wtedy zapis elektroniczny uzyskuje swą zmaterializowaną tradycyjną, papierową formę (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 9/12).
W rozpoznawanej przez WSA sprawie, dzień "zmaterializowania skargi" przez pracownika organu nastąpił w dniu 11 stycznia 2019 r. Jest to data wniesienia skargi do sądu administracyjnego, za pośrednictwem organu, a w związku z tym należy stwierdzić, że skarga została złożona z uchybieniem ustawowego terminu.