Czy w tym szaleństwie jest metoda? – zastanawia się wielu ludzi obserwujących politykę administracji Trumpa. Nie minęło bowiem jeszcze 100 dni rządów tego ekscentrycznego miliardera, a już rozpoczął on wojny celne z głównymi partnerami handlowymi USA. Pół biedy, gdyby prowadził je w sposób logiczny i uporządkowany, ale robi on to niezwykle chaotycznie. Na to nakładają się cięcia w administracji federalnej i różne „szokujące” ruchy w polityce zagranicznej. Niektórzy analitycy zastanawiają się, czy celowo chce on wepchnąć USA w recesję. Osłabienie gospodarki wymusiłoby bowiem na Fedzie obniżki stóp, których Trump domaga się już od dłuższego czasu. Cykle wyborcze sprawiają natomiast, że łagodna recesja byłaby bezpieczniejsza politycznie w tym roku niż w przyszłym (gdy wymieniana jest część składu Kongresu) czy w 2028 r. (gdy odbędą się kolejne wybory prezydenckie). Dlaczego jednak Trump chciałby niższych stóp za wszelką cenę? Na pewno pomogłyby branży deweloperskiej, z której się wywodzi. Ale przede wszystkim prowadziłyby do osłabienia dolara. A bez słabszego dolara nie da się myśleć o przywróceniu konkurencyjności przemysłu.
Czytaj więcej
Brak jasności co do strategii nowej administracji oraz obawy przed recesją w USA mocno uderzyły w Wall Street, a szczególnie w akcje gigantów technologicznych.
Ciężar przywileju
Trump od lat przekonuje, że wysokie cła mają za zadanie zarówno zwiększać przychody do budżetu federalnego (co pozwoliłoby na cięcia podatków dla Amerykanów) i skłaniać krajowe oraz zagraniczne firmy do przenoszenia produkcji do USA. Czy jednak cła same w sobie mogą skłaniać do takiej relokacji? Zniechęcać do takich decyzji może wiele czynników – od kosztów pracy w USA po kwestię kursu dolara. Gdy amerykańska waluta jest silna, wielu firmom bardziej opłaca się sprowadzać swoje towary do USA, niż je tam produkować. Amerykanie cieszą się co prawda tańszymi dobrami z importu, ale trudniej jest odbudować potęgę przemysłową kraju.
Czy dolar jest jednak obecnie zbyt silny? Od początku roku stracił on przecież ponad 5 proc. wobec euro i prawie 7 proc. do polskiej waluty. W ciągu ostatnich 20 lat zyskał jednak 22 proc. do euro, 48 proc. wobec funta, 41 proc. do jena. Co prawda zyskał w tym czasie 13 proc. do juana chińskiego, ale głównie dlatego, że kurs juana był przez wiele lat sztucznie zaniżany (co pozwalało Chinom budować swoją potęgę eksportową).
Czytaj więcej
Przeregulowanie osłabiło Unię. Teraz Stany Zjednoczone starają się wykorzystać swoją lepszą pozycję. Tego dotąd nie było, ale wygląda na to, że sielanka się skończyła - mówi Marcin Materna, szef departamentu analiz Biura Maklerskiego Banku Millennium
