Pomoc społeczna: Najbardziej bezdomne regiony w Polsce

Według raportu Głównego Urzędu Statystycznego podsumowującego Narodowy Spis Powszechny Ludności i Mieszkań 2011, skalę bezdomności w Polsce można wstępnie określić na ponad 24 tys. osób. W tym osoby bezdomne pierwszej kategorii stanowią grupę liczącą ok. 9,6 tys., natomiast osoby bezdomne drugiej kategorii – ponad 14,5 tys.

Jak czytamy na portalu samorządowym, spis potwierdził tezę, że bezdomność to przede wszystkim problem wielkich miast – tam łatwiej o anonimowość, a także o jakieś, nawet dorywcze, zajęcie i prowizoryczne schronienie.

Prawie 60 proc. osób bezdomnych pierwszej kategorii spisanych zostało w pięciu województwach: mazowieckim (16,9 proc.), dolnośląskim (13,2 proc.), zachodniopomorskim (11,2 proc.), śląskim (9,2 proc.) i pomorskim (8,7 proc.). Prawie 12-krotnie mniej bezdomnych, bo nieco ponad 5 proc. spisano w województwach: świętokrzyskim (1,5 proc.), podlaskim (1,9 proc.) i opolskim (1,9 proc.).

Wśród bezdomnych zdecydowanie dominują mężczyźni, którzy stanowili ponad 84 proc. populacji bezdomnych. Najwięcej bezdomnych to osoby w średnim wieku. Prawie 87 proc. stanowiły osoby w wieku 35-64 lata. Liczba spisanych dzieci do lat 17 wyraźnie wskazuje, że rośnie liczba bezdomnych rodzin.

Informacje dotyczące okresu bezdomności zebrane od osób, które zdecydowały się odpowiedzieć na to pytanie świadczą o tym, że trudno jest wyjść z bezdomności – ponad 36 proc. spisanych już ponad 3 lata nie ma stałego schronienia, 14 proc. w stanie bezdomności jest od 1 roku do 3 lat, a prawie 9 proc. – od 4 miesięcy do roku.

Wstępne wyniki spisu wskazują, że najczęściej wymienianą przyczyną bezdomności (przy podaniu wyłącznie jednej przyczyny) było wypędzenie z mieszkania przez rodzinę lub współlokatorów (prawie 30 proc.), wymeldowanie decyzją administracyjną (około 20 proc.), pozostawienie mieszkania rodzinie z własnej inicjatywy (17 proc.), eksmisja (prawie 14 proc.) i bezrobocie (10 proc.).