Intuicyjnie, myśląc o zakresie, w jakim państwo powinno świadczyć na rzecz obywateli w zakresie opieki zdrowotnej, w pierwszej kolejności mamy na uwadze najsłabszych członków rodziny – a zarazem społeczeństwa. Są to osoby starsze, niepełnosprawne, osoby małoletnie, a także kobiety ciężarne. Podobnie ujmuje sprawę Konstytucja RP, która w art. 68 bierze pod ochronę te właśnie grupy społeczne. Jednocześnie jednak zapewnia (ust. 1), że każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Jak natomiast stanowi art. 38 Konstytucji, „Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia". Powyższe wartości łączą się ze sobą, gdy w grę wchodzi konieczność podjęcia poważniejszego leczenia. Niejednokrotnie ratowanie zdrowia przeplata się przecież z walką o życie. Prawo do ochrony zdrowia to przede wszystkim prawo do zachowania życia i jego ochrony, gdy jest zagrożone. Prawo do życia łączy się z kolei z zagadnieniem godności człowieka. (zob. L. Bosek w: „Konstytucja RP. Tom I. Komentarz do art. 1–86", red. M. Safian, L. Bosek, C.H. Beck Warszawa 2016, s. 1545 oraz B. Banaszak, „Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz", C.H. Beck Warszawa 2012, s. 351; por. też wyroki Trybunału Konstytucyjnego z 23 marca 1999 r., sygn. akt: K 2/98, OTK 1999/3/38).
