Katarzyna Kobro urodziła się w Moskwie w 1898 roku. Miała wielonarodowościowe korzenie: ojciec pochodził z rodziny niemieckiej osiadłej na Łotwie, matka była Rosjanką. Władysława Strzemińskiego poznała podczas I wojny światowej w moskiewskim szpitalu, w którym była sanitariuszką. 18-letnia dziewczyna zakochała się w mężczyźnie, który na froncie stracił rękę, nogę i częściowo wzrok. Sztuka była pasją obojga, wtedy jeszcze ich jednoczyła. Zanim w 1924 roku opuścili Rosję i zamieszkali w Polsce, obracali się w kręgu konstruktywistycznej awangardy, do której należeli Kazimierz Malewicz, El Lissitzky, Władimir Tatlin, Aleksander Rodczenko.
W latach 20. i 30. XX wieku Strzemińscy stali się aktywnymi współtwórcami awangardy artystycznej w Polsce. Uczestniczyli we wszystkich najważniejszych manifestacjach wyznaczających nowe kierunki sztuki. Najpierw należeli do grupy Blok. W wydawanym przez tę grupę czasopiśmie artystka opublikowała pierwszą fotografię swych „Konstrukcji wiszących". Potem związali się z warszawską grupą Praesens, skupiającą artystów i architektów, zwolenników konstruktywizmu i funkcjonalizmu w sztuce.
W 1929 roku założyli grupę a.r. razem z Henrykiem Stażewskim i poetami: Julianem Przybosiem oraz mieszkającym w Paryżu Janem Brzękowskim. Do największych zasług grupy a.r. należy utworzenie legendarnej Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej, która dała początek Muzeum Sztuki w Łodzi. Artyści przekazali ją w darze tworzącemu się muzeum. W kolekcji znalazły się dzieła Kobro, Strzemińskiego, Stażewskiego, a także zaprzyjaźnionych wybitnych przedstawicieli europejskiej awangardy, których nazwiska weszły potem do kanonu, m.in. Fernanda Legera, Maxa Ernsta, Hansa Arpa i Kurta Schwittersa. Kolekcja reprezentowała głównie kierunki takie jak kubizm, futuryzm, konstruktywizm, puryzm, neoplastycyzm i surrealizm. Publiczności udostępniona została w 1931 roku.
W latach 30. Katarzyna Kobro należała do międzynarodowej grupy Abstraction-Creation działającej w Paryżu. Jako jedyna polska artystka podpisała awangardowy „Dimensionist Manifesto", wydany przez m.in. Hansa Arpa, Marcela Duchampa, Francisa Picabię i Charlesa Sirata, mówiący o nowym, uniwersalnym podejściu do sztuki i człowieka.
We własnej twórczości – np. w nowatorskich „Kompozycjach przestrzennych" – zakwestionowała tradycyjne myślenie o rzeźbie jako zwartej bryle. Pierwszą tego typu abstrakcyjną pracę stworzyła w 1925 roku z giętej blachy polichromowanej. Ważne są w nich rytmy, wymiary i podziały, oparte na obliczeniach matematycznych (złotym podziale i ciągu Fibonacciego). Chciała, by dzieło pozostało otwarte, współistniało z przestrzenią.
