To świadomość, że jego istnienie, zamierające w nim z braku pożywienia życie, nie jest konieczne, może się w każdej chwili skończyć (coś, co niby każdy z nas wie, ale tak naprawdę nie zdajemy sobie z tego sprawy, dopóki do prawdy tej nie przyciśnie nas głód). Ale jeśli tak, jeżeli nie musi nas być, to każda chwila tego niekoniecznego życia jest łaską. Wszystko nią jest, każdy szczegół, zdarzenie, człowiek. Głód jest koniecznym warunkiem, niepomijalnym etapem drogi prowadzącej do ekstazy. Zachwytu nad tym, że się istnieje i że jest też wszystko inne. Wydarzyło się, a przecież nie musiało.

Głodni chodzili po świecie wielcy święci i wielcy twórcy. Bo jedni i drudzy (od tego zaczęła się ich wielkość) odkryli, że są mali. Śmieszni, niepoważni, niekonieczni. Wraz z głodem obumierał w nich świat, jego sprawy. Bo jakie znaczenie może mieć powszechna opinia, czyjeś zdanie, dla tego, kogo głód postawił twarzą w twarz ze śmiercią? Kto doświadcza jej całym sobą, od środka – człowiek, którego organizm pożera sam siebie, trawi i wydala zbędne sprawy, fałszywe troski, próżne myśli. Głodny obumiera. Głodny wydaje owoce.

Czytaj więcej

Plus Minus

Jan Maciejewski: Wiatr zmian

Tak więc big tech postawił na gniew ludu. W najbliższych latach, może nawet dekadach, technowładcy staną na straży wolności słowa, „normalności”, po stronie tego, co lokalne, w starciu z globalnymi siłami.

I taki był też obozowy głód Kolbego. Ten ostateczny, na który został skazany, a w zasadzie sobie wybrał. Ta klaustrofobiczna cela śmierci, w której miał zostać zagłodzony, była jak rowek w wiosennej, głodnej nasion glebie, wykopany czułą dłonią ogrodnika. Tam się coś – tak konkretnie: działo się COŚ. Coś się tworzyło, jakieś wielkie dzieło – z wnętrza tego wielkiego głodu. W gatunku, o którym śnili najwięksi geniusze; Bach pragnął muzyki bez instrumentów, najwięksi z malarzy – obrazów bez płócien i farb. Najczystszy gatunek sztuki, bez narzędzi i materii. Dzieło, które obiema stopami stoi już po drugiej stronie, w tamtym świecie. I tylko patrzy na ziemię, tylko to jego – dzieła – spojrzenie na nas ma tutaj miejsce. W tym gatunku tworzył w ostatnich swoich dniach Kolbe. Jego oczy przerażały strażników, bo odbijało się w nich to wszystko, wobec czego obóz, śmierć, świat jest tylko pyłkiem na wietrze. Ale jednocześnie był wciąż tutaj – to wielkie dzieło, most między Niebem i Ziemią, rozciągało się nad przepaścią celi śmierci. Zabili go zastrzykiem, bo nie byli w stanie wytrzymać jego głodu; tego, co w nim tworzył.