Artykuł Lecha Mażewskiego w „Rzeczpospolitej” z dnia 22 stycznia 2024 zatytułowany „Liberalizm według Donalda Tuska” zawiera wiele kontrowersyjnych tez. Z największym jednak zdziwieniem stwierdziliśmy, że jest możliwe tak niezwykłe odczytanie naszego teoretycznego tekstu opublikowanego w 2019 r., a noszącego tytuł: „Trajektoria trwania opancerzonej demokracji”.
Czytaj więcej
Obecny premier to przede wszystkim sługa zinstytucjonalizowanego liberalizmu, którego wcieleniem...
Jak Lech Mażewski przedstawił „demokrację opancerzoną”
Lech Mażewski cytuje następujący fragment: „Unieszkodliwianie zagrożeń, w zależności od typu reprezentowanych strategii, można umieścić na kontinuum między eksterminacją a neutralizacją”. W następnym zdaniu interpretuje te słowa następująco: „Likwidację wrogów liberalnej demokracji dałoby się więc w takiej logice przeprowadzić, podejmując polityczną decyzję o użyciu „przemocy politycznej”. W następnym akapicie, nazywając nas przedstawicielami obozu demoliberalnego twierdzi, że formułujemy „groźbę wyeliminowania swoich adwersarzy z możliwości dalszego uczestnictwa w życiu publicznym”, pisząc, że nawet w PRL po 1956 r. starano się unikać tego rodzaju retoryki.
Nie wolno utożsamiać słowa „wrogowie” z oponentami lub adwersarzami. Jest to elementarny błąd dotyczący znaczeń poszczególnych słów
Oponenci to nie wrogowie
Uprzejmie informujemy, że czymś innym są zagrożenia, a kimś innym wrogowie reżimu demokratycznego. Jest to elementarny błąd dotyczący znaczeń poszczególnych słów. Konieczne jest dodanie, że nie wolno utożsamiać słowa „wrogowie” z oponentami lub adwersarzami. Wrogowie chcą nas zniszczyć, oponenci chcą wykazać, że nie mamy racji. Dla ścisłości historycznej warto wspomnieć, że opozycja polityczna w PRL była przez rządzące elity traktowana jako wrogowie, z wyjątkiem kilku miesięcy pierwszego okresu istnienia legalnej Solidarności.
