Krystian Zimerman wraca z partnerami

Jest takie słynne zdjęcie zrobione jesienią 1975 roku, które potem było prezentowane niemal na całym świecie. Widać na nim, jak rozentuzjazmowany tłum podrzuca w górę 18-letniego uśmiechniętego Krystiana Zimermana. To zdjęcie wykonano po ogłoszeniu przez jury wyników Konkursu Chopinowskiego.

Pół wieku później Krystian Zimerman ma wciąż burzę włosów, choć one są całkiem siwe. I zachował ten sam młodzieńczy uśmiech, co widać na robionych obecnie zdjęciach. Czy jest tym samym artystą co wtedy? I tak, i nie. Niezmiennie jego interpretacje mają magnetyczną siłę, odkrywają w muzyce rzeczy przez innych niewysłyszane. A jednocześnie od dawna idzie własną drogą, nie zważając na opinie innych.

Po wygranym konkursie rzucił się w świat koncertowego życia. Po kilku latach zrozumiał jednak, że musi się wyciszyć i pracować nad sobą. Zniknął na kilkanaście miesięcy, potem wrócił, bardziej świadomy swoich działań.

Od dawna powtarza: – Staram się dawać tyle koncertów, na ile mnie stać. I dodaje często, że z latami stać go na coraz mniej. Dlatego koncerty i nagrania Krystiana Zimermana zawsze są wydarzeniem.

Co grał Krystian Zimerman jako dziecko

Stanie się nim zapewne album, który światową premierę będzie miał 4 kwietnia. Wydawcą jest oczywiście Deutsche Grammophon, z którą to firmą Krystian Zimerman związał się ponad 40 lat temu. O ile jednak na przełomie XX i XXI wieku niemal co roku ukazywały się trzy, a nawet cztery jego premierowe albumy, o tyle teraz na każdą kolejną płytę trzeba czekać po kilka lat.

Ta, której fragment jest już dostępny w serwisach internetowych i można ją kupić w przedsprzedaży, to pierwszy od 16 lat album, którego Krystian Zimerman nie jest bohaterem pierwszoplanowym. W dwóch kwartetach fortepianowych Johannesa Brahmsa muzykuje wspólnie z innymi.

W powszechnym odczuciu Krystian Zimerman rzadko bywa kojarzony z muzyką kameralną, choć grywa ją z rozmaitymi artystami. Poprzedni jednak taki duży projekt – uwieńczony trasą koncertową i płytą – przedsięwziął w 2009 roku z okazji stulecia urodziny Grażyny Bacewicz. Tę kompozytorkę bardzo bowiem ceni i od dawna z sukcesami promuje ją w świecie.

Obecne nagrania kwartetów Brahmsa traktuje jako powrót do najwcześniejszych swoich lat. Kontakty z muzyką zaczynał właśnie od kameralistyki. Ojciec – pianista i pierwszy nauczyciel Krystiana – zapraszał do domu znajomych instrumentalistów na muzykowanie. On początkowo jedynie słuchał, z czasem zaś także zaczął z nimi grywać. – To było fantastyczne doświadczenie poczuć tę pasję do wspólnego tworzenia muzyki i być jej częścią – wspomina dzisiaj Krystian Zimerman.

Johannes Brahms myślał o samobójstwie

Teraz prezentuje się w II i III kwartecie fortepianowym Brahmsa. – Cała muzyka kameralna Brahmsa jest fantastyczna: sonaty, tria, kwintet klarnetowy. Nie ma wśród nich żadnego złego utworu – mówi. – Szczególnie kocham trzeci kwartet. To jest istne szaleństwo. Jest tak potężne, ma niewiarygodną motorykę.

Trzeci kwartet przepełniony jest niesamowitymi emocjami i cierpieniem. Brahms pisał go w 1856 roku, gdy zaprzyjaźniony z nim Robert Schumann był już umierający, a on zaś bezgranicznie zakochany w jego żonie, pianistce Clarze. Brahms myślał wtedy o samobójstwie i zawarłszy swoje rozterki w muzyce, schował ten utwór. Trzeci kwartet zdecydował się opublikować dopiero prawie 20 lat później.