Dyrygent Łukasz Borowicz z nagrodą ICMA: Płyta nie jest tworem plastikowym

Historia tych fonograficznych nagród jest długa i zmienna. Przez lata ogłoszenie laureatów stanowiło niemal punkt kulminacyjny dorocznych Targów Muzycznych MIDEM w Cannes. Gdy wraz z przemianami technologicznymi w branży muzycznej ta impreza zmieniła charakter, nagroda zrezygnowała ze związków z MIDEM i już jako ICMA zyskała samodzielność oraz oparcie partnerskie w Akademii Muzycznej w Liechtensteinie.

Druga nagroda dla Filharmonii Poznańskiej

O tym, kto dostanie nagrodę w jednej z czternastu kategorii, decyduje międzynarodowe jury złożone z przedstawicieli stacji radiowych, prasy i portali poświęconych operze, życiu muzycznemu i fonografii. Polska ma w tym gronie dwóch przedstawicieli: Jakuba Puchalskiego i Macieja Chiżyńskiego.

W przeszłości polscy artyści nieraz zdobywali tę nagrodę. W tym roku udało się to jedynie Filharmonii Poznańskiej, Łukaszowi Borowiczowi i zaproszonemu przez nich barytonowi Samuelowi Hasselhornowi. Zwyciężyli w kategorii: muzyka wokalna, w której najwyżej oceniono ich album „Urlicht. Song of Death and Resurrection” („Pieśni śmierci i zmartwychwstania”).

Czytaj więcej

Podsumowania roku 2024

Muzyka poważna 2024: Pomysłowość artystów, nieudolność ministerstwa

W 2024 roku artyści dostarczyli widzom wiele godnych zapamiętania wrażeń, było dużo ciekawych koncertów, spektakli i festiwali, ale obraz zdecydowanie zaburza muzyczna inercja Ministerstwa Kultury.

Dla poznańskich muzyków to szczególnie cenne wyróżnienie, ponieważ jako jedyny polski zespół po raz drugi zdobyli ICMA. W 2018 roku nagrodzono ich album z oratorium „Quo vadis” Nowowiejskiego. Dyrygował także Łukasz Borowicz.

W płycie „Urlicht” na początku był pomysł

–  Obecna płyta była skoncentrowana wokół pewnej idei. – opowiada „Rzeczpospolitej” Łukasz Borowicz. –  Wybraliśmy pieśni życia, a przede wszystkim śmierci, tytułowe „Urlicht”, czyli „praświatło”, symbol zmartwychwstania jest tu jedynie delikatnie zaznaczone. Dominuje temat śmierci w kontekście wojny, zbrodni w ujęciu filozoficznym. Pomysł takiej płyty złożonej z fragmentów utworów Mahlera, Korngolda , Humperdincka, Berga czy Zemlinsky’ego, które w całości tworzą jedną wielką liryczną symfonię, będącą okazją do popisu orkiestry oraz oczywiście solisty, okazał się udany.

Album „Urlicht” stał się oryginalnym spojrzeniem na niemieckie pieśni. „Uwodzicielski efekt Hasselhorna jest w równej mierze skutkiem jego umiejętności słuchania orkiestry, jak i umiejętności słuchania solisty przez orkiestrę; bez tego pieśni Mahlera czy Pfitznera pozostałyby martwą literą” – to fragment recenzji francuskiego magazynu „Diapason”.

Urlicht

Urlicht. Songs od Death and resurrection

Foto: mat. pras.

– Płyt z barytonem prezentującym rozmaite arie Mozarta, Verdiego oraz Wagnera mamy tysiące. Technicznie są świetnie, artyści znakomicie śpiewają, ale nie dają nam one głębszego przeżycia estetycznego – uważa Łukasz Borowicz. – W nagraniu musi się kryć jakaś idea, dlaczego proponujemy właśnie to, a nie coś innego i dotyczy to również nagrań czysto orkiestrowych. Przy dzisiejszym przesycie fonograficznym musimy być rozpoznawalni poprzez pomysł i szczerość naszych emocji. W przeciwnym razie powstanie kolejny produkt plastikowy, a świat doświadcza dzisiaj nadprodukcji plastiku. Dbajmy więc o to, by dać coś pożytecznego, co rzeczywiście będzie słuchane.

Harmonia Mundi, czyli jak zaistnieć na rynku międzynarodowym

Album „Urlicht” wydała francuska Harmonia Mundi, najstarsza niezależna wytwórnia muzyki klasycznej, działająca od 1958 roku. Nie jest łatwo zostać artystą tak renomowanej firmy.

– Zostaliśmy zaproszeni do tej produkcji przez osoby, które znały orkiestrę, także moją pracę za granicą i one nas połączyły z Samuelem Hasselhornem – mówi dyrygent. –  Ważne też były transmisje i retransmisje naszych koncertów w programie pierwszym niemieckiego radia Deutschlandfunk, a także opinie dyrygentów i artystów występujących gościnnie z Filharmonią Poznańską.