– lat 25. Współczesne wcielenie Steviego Wondera z najlepszych lat młodości. Na życie zarabiał pisaniem utworów dla innych, i to nie dla byle kogo: Justina Biebera czy Beyoncé.
Szum wokół siebie też potrafi zrobić nie najgorszy. W zeszłym roku po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Def Jam i nagraniu albumu wypuścił go do Internetu. Bez zgody firmy, oczywiście oficjalnie. Konflikt z Def Jam (to tam wydają Rihanna czy The Roots) musiał odbić się w światowych mediach. I odbił się, a wraz nim wątek zależności artystów od wytwórni i dostępu do muzyki w sieci.
Teraz Frank Ocean zupełnie przypadkowo w przeddzień premiery albumu w Internecie dokonał comingoutu, zwierzając się, że kolejne wakacje spędzał z kolegami. Przyznanie się do homoseksualizmu w środowisku hiphopowym, nawet w słonecznej Kalifornii, gdzie mieszka artysta, wywołało więcej dyskusji niż muzyka na „Channel Orange". A płyta to znakomita. Młody Amerykanin płynnie przechodzi od partii rapowanych do słodkiego falsetu. Potrafi być czuły jak Marvin Gaye i zadziorny niczym Kanye West. Tradycja soulu miesza się tu z hip-hopem i tym, czym żyje scena klubowa. Muzyka czarna niczym nadchodząca listopadowa noc.
