Zmarł 9 marca w wieku 90 lat. „Przez całe życie Frei Otto tworzył pełne wyobraźni, bezprecedensowe i odkrywcze konstrukcje, które dziś mają większe znaczenie niż wtedy, kiedy zostały po raz pierwszy przez niego zaproponowane ponad 60 lat temu" - oceniło jury.
Zasłynął przede wszystkim jako pionier lekkich, ale wytrzymałych wiszących konstrukcji linowych i namiotowych dachów, projektowanych z nowoczesnych materiałów i przy użyciu eksperymentalnych technologii. Najczęściej stosował je w obiektach sportowych i pawilonach wystawowych. Inspiracje czerpał z natury: obserwował budowę pajęczyn, ptasich czaszek i baniek mydlanych. Szukał sposobów jak najoszczędniejszego zużycia materiałów i energii. Stał się więc rzecznikiem idei zrównoważonego rozwoju, jeszcze zanim to pojęcie powstało. Jego najsłynniejszą pracą jest dach Stadionu Olimpijskiego w Monachium, który projektował razem z pracownią Behnish+Partners na letnią Olimpiadę w 1972 roku. Rozgłos przyniosły mu także pawilon RFN z podwieszonym na linach dachem na wystawie Expo 1967 w Montrealu oraz pawilon Japonii na wystawę Expo 2000 w Hanowerze.
Pierwsze lekkie konstrukcje i wiszące dachy Frei Otto zaczął jednak projektować już na przełomie lat 50. i 60. W 1963 roku nad terenem ekspozycyjnym Międzynarodowej Wystawy Ogrodniczej w Hamburgu rozpiął na słupach duży dach z białej tkaniny. Konstrukcja ta przypominała rozwieszone nad ziemią dziesiątki białych namiotów.
Ojciec i dziadek przyszłego architekta byli rzeźbiarzami. Mógł więc obserwować od dzieciństwa, jak można przekształcać materię, co było istotne dla kształtowania jego własnych zainteresowań. Studia architektoniczne rozpoczął w 1943 roku, ale trwała wojna, więc został powołany do wojska. Najpierw był pilotem, potem służył w piechocie. W 1945 roku na dwa lata trafił do obozu jenieckiego we Francji. Po powrocie do Niemiec dokończył studia. W 1952 roku założył własną pracownię.
W latach 50. był na stypendium w USA, gdzie zetknął się z dorobkiem Franka Lloyda Wrighta, Ericha Mendelsohna, Eero Saarinena, Ludwiga Mies van der Rohe, co było ważnym doświadczeniem w jego rozwoju. W 1954 roku obronił doktorat pt. „Dachy wiszące: forma i konstrukcja", przetłumaczony na kilka języków (także na polski). Był szefem Instytutu Lekkich Konstrukcji na Uniwersytecie w Stuttgarcie, prowadził wykłady i ćwiczenia jako „visiting professor" na wielu amerykańskich uczelniach.
