Nostalgicy z Wysp Zielonego Przylądka

Ich bogactwem nie jest opływanie w dostatki materialne, ale „saudade” – tęsknota.

Morna, muzyka pełna melancholii i tęsknoty, przekazywana tam z pokolenia na pokolenie towarzyszy miejscowym przez całe życie – tak przy pracy, jak i w czasie odpoczynku. Trudności życiowe przekształcają w sztukę.

- Morna wyraża nasz smutek, niezadowolenie, nasze uczucia – wyjaśnia Hilario Silva, muzyk i kompozytor. – Muzyka jest podstawą naszego społeczeństwa.

Cesária Évora (1941-2011) rozsławiła mornę na świecie, podobnie jak swoją ojczyznę.  Jej głos doskonale wyrażał jej prosto z serca płynące emocje, wśród nich wiele trudnych. Życie Evorii proste nie było: ojciec - muzyk zmarł, gdy miała zaledwie 7 lat. Od wczesnej młodości była niezależną kobietą. Urodziła czworo dzieci, ale dwoje umarło. Samotnie je wychowywała i nie wiodło się jej najlepiej. Zanim zaczęła z muzyki żyć - śpiewała za darmo, z potrzeby serca.

- Często chodziłem do piano baru, gdzie występowała - wspomina Jose Carlos de Melo Pinto, który znał ją od dziecka. 

- Nie lubiła nosić butów, więc zakładała je tylko w ostateczności – pamięta jeden z jej znajomych.

Z tego właśnie powodu nazywana była „bosonogą divą”. Dla wielu rodaków była ważną inspiracją.

Śladami Cesárii Évory podążają autorzy dokumentu opowiadającego o łączeniu brzmienia Wysp Zielonego Przylądka z obrazem kraju i jego mieszkańców.

- Nasze życie jest ciężkie, ale mimo to kochamy tu być – wyznaje jeden z tamtejszych muzyków.

Autopromocja

Orzeł Innowacji

Ogłoszenie wyników już 5 czerwca. Zapisz się, aby wziąć udział w gali.

WEŹ UDZIAŁ

Nie lubią opuszczać ojczyzny, a tym bardziej poza nią żyć, choć niełatwo – jak opowiada wielu miejscowych – wyżyć tam z uprawiania muzyki.

- Nasze trudności, radości, wszystkie chwile naszego życia odzwierciedla nasza muzyka – dodaje Michel Montrond, piosenkarz i kompozytor. - Dla mnie to jak ziarno, które pada na ziemię między ciernie i kamienie i z którego wyrasta przepiękny kwiat.