Doktor hab. nauk ekonomicznych, profesor na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, były członek Zarządu NBP
Nie potrafię oszacować kosztów takiego urlopu (ważne byłoby dokładne określenie świadczeń należnych w jego trakcie).
Jeśli uzależniać świadczenia od sytuacji biorcy, to trzeba jeszcze uwzględniać np. sytuację majątkową, a to byłoby trudne. Ponadto wprowadzanie takich kryteriów bardzo zwiększa koszty.
Jeśli już, to wolałbym uzależnienie od płacenia podatków bezpośrednich.
Nie zgadzam się z tak ogólnym stwierdzeniem. Polska powinna mieć przygotowany plan działań zmierzających do przyjęcia euro znacznie wcześniej. Dosłowne rozumienie powyższego zdania oznaczałoby przecież, że wstępujemy do ERM II i dwa lata skutecznie utrzymujemy kurs w odpowiednim przedziale, a dopiero potem rozpoczynamy prace nad przystąpieniem. Osobiście widzę to trochę inaczej: w planie podkreślamy, iż spełnianie kryteriów fiskalnych i inflacyjnego, a może również kryterium stóp procentowych, jest w średnim okresie dobre dla Polski tak w ogóle, więc mamy plan realizacji celów wyznaczonych przez te kryteria. Kryterium kursowe przynosi pewne zagrożenia, jak każde usztywnienie kursu, w postaci np. ataków spekulacyjnych, i trzeba jego realizacji podporządkować całą politykę gospodarczą. Tego nie warto robić zbyt wcześnie, ale plan na tę okoliczność można tworzyć wcześniej. Największy problem widzę w konwergencji prawnej – nie wiem, jak przygotować działania zapewniające możliwość odpowiednich zmian w konstytucji.
Jeśli wynagrodzenia nie ulegają zmianie po skróceniu czasu pracy, to składki emerytalne też pozostają bez zmian i nie ma przymusu wydłużania wieku emerytalnego.
Jeśli mowa o skróceniu czasu pracy bez zmiany wynagrodzeń, to wymagałoby to szybkiego wzrostu wydajności pracy. Uważam, że w ciągu 15 lat odpowiednie nakierowanie polityki gospodarczej na taki cel może doprowadzić do realizacji tego warunku. Nie wyobrażam sobie natomiast, nawet w perspektywie 15 lat, skrócenia czasu pracy z proporcjonalną obniżką wynagrodzeń.
Dyskutowanie odpowiedniego momentu na obniżkę stóp wymaga uwzględnienia co najmniej kilku czynników: oczekiwań inflacyjnych podmiotów gospodarczych (raczej gospodarstw domowych i przedsiębiorstw niż rynków finansowych), średniookresowych prognoz inflacji, oczekiwanego stopnia restrykcyjności polityki fiskalnej. Obecne odchylenie od celu inflacyjnego w połączeniu z tymi czynnikami oraz niezbyt przejrzysta komunikacja NBP z otoczeniem oraz sytuacja w zakresie wymienionych wcześniej czynników w moim mniemaniu nie wskazują na możliwość szybkiego obniżenia stóp.
Przynajmniej nieprędko
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
