Ryszard Kokoszczyński

Teza 1: Aby obniżyć koszty prowadzenia polityki pieniężnej, NBP powinien obniżyć oprocentowanie środków rezerwy obowiązkowej (obecnie jest równe stopie referencyjnej NBP) . 

Rezerwa obowiązkowa jest swego rodzaju podatkiem nakładanym na banki. Czym słabszy jej zniekształcający charakter, tym lepiej, stąd moja sympatia do aktualnego rozwiązania.

Teza 2: Rekordowe straty NBP w latach 2022-2023* mogą ograniczyć zdolność banku centralnego do realizacji jego podstawowego celu.

Dość liczne przykłady innych banków centralnych pokazują, że straty, a nawet ujemne kapitały własne, nie stanowią takiej przeszkody, o ile tylko przyczyny tych strat są jasno wyjaśnione publicznie i bank centralny jest wiarygodny. 

Teza 1: Decyzje o skupie bądź sprzedaży papierów wartościowych przez NBP powinny być podejmowane każdorazowo przez RPP a nie Zarząd NBP, gdyż są to działania z zakresu polityki pieniężnej.

Operacyjne decyzje dotyczące aktywności NBP na rynku powinny pozostawać w gestii zarządu, gdyż mają właśnie charakter operacyjny. Dotychczasowe rozwiązanie, gdzie RPP określa zasady prowadzenia tych operacji i ocenia, jak zarząd realizował ustalone przez RPP założenia polityki pieniężnej, jest w mojej opinii wystarczające.

Teza 2: Dobrym sposobem na sfinansowanie ważnych inwestycji rozwojowych, takich jak budowa elektrowni atomowej lub CPK, byłaby emisja przez rząd obligacji celowych i umożliwienie Narodowemu Bankowi Polskiemu skupu tych obligacji na rynku wtórnym.

W moim przekonaniu rozwiązanie takie wykracza poza - określony w polskim i unijnym prawie - aktualny mandat banku centralnego. 

Teza 1: Zwiększenie udziału złota w rezerwach walutowych NBP do 20 proc. wzmocni bezpieczeństwo finansowe i wiarygodność Polski.

Jestem przekonany, że ulokowanie części rezerw walutowych w złocie ma sens. O tym, jaka powinna to być część, powinny decydować analizy optymalności całego portfela, gdzie kryteria optymalności włączałyby nie tylko samą stopę zwrotu, ale i rozmaite ryzyka.

Teza 2: Polityka komunikacyjna NBP osłabia jego wiarygodność i utrudnia realizację jego podstawowego celu.

Byłem zbyt wiele lat związany z NBP, żeby być zdolnym do obiektywnej oceny. 

Teza 1: Rozwój AI wymaga dostosowania systemu edukacji przez zwiększenie nacisku na miękkie umiejętności kosztem kompetencji STEM.

Bez kompetencji twardych ludzkość nie ma szans na kontrolę AI. 

Teza 1: Konsekwencją rozwoju sztucznej inteligencji (AI) będzie wzrost nierówności dochodowych.

W pierwszej przynajmniej turze tracić dochody będą raczej osoby z wyższych decyli rozkładu, co formalnie złagodzi nierówności dochodowe. Nie musi to jednak wpłynąć szybko na nierówności majątkowe. 

Teza 2: Rozwój AI jest argumentem na rzecz zwiększenia opodatkowania kapitału relatywnie do opodatkowania pracy.

Widzę jednak bardzo duże problemy z wyceną aktywów podlegających takiemu opodatkowaniu dla przypadku AI. 

Teza 3: Rozwój AI jest argumentem na rzecz wprowadzenia w najbliższej przyszłości jakiejś formy dochodu gwarantowanego lub programu gwarancji zatrudnienia.

Nie zgadzam się, bo jestem przeciwnikiem dochodu gwarantowanego, chyba że ma on formę bezpłatnego dostępu do podstawowych usług społecznych, ale w połączeniu z obowiązkami wobec państwa.