Doktor nauk ekonomicznych, adiunkt na University College London.
Łukasz Rachel jest adiunktem ekonomii na University College London (UCL) oraz członkiem Centre for Macroeconomics, Stanfordzkiej Grupy Eksperckiej ds. Sankcji na Rosję oraz grupy Dobrobyt na Pokolenia. W roku akademickim 2021/22 pracował na wydziale ekonomii na Uniwersytecie Princeton. Doktorat obronił w London School of Economics, gdzie ukończył także studia licencjackie i magisterskie z ekonomii. W roku 2017/18 był stypendystą Fulbrighta na Harvardzie. Od 2008 do 2021 r. pracował w Banku Anglii. Zajmuje się szeroko pojętą makroekonomią. Jego badania skupiają się m.in. na wzroście gospodarczym, wpływie technologii na rynek pracy oraz nierównościach dochodowych i majątkowych. Więcej na stornie https://sites.google.com/site/lukaszrachel/
Przede wszystkim ze względów geo- i europolitycznych. Chciałbym także, żeby sama strefa euro się zreformowała (przede wszystkim unia fiskalna i unia rynków kapitałowych).
Aktywizacja zawodowa osób starszych to ważny cel, pomysł powiązania tego z tygodniem pracy jest godny uwagi. Ale nie mam mocnego zdania na ten temat.
Jest realne w tym sensie, że może okazać się to racjonalnym wyborem polskiego społeczeństwa: użyteczność czerpiemy z konsumpcji materialnej, ale także ze spędzania czasu wolnego na przyjemnościach. O ile rozpoznamy właściwie ten trade-off, możemy dokonać wyboru, gdzie na nim chcemy się ulokować, przy ciągłym wzroście gospodarczym możliwe jest, że będzie nam bardziej zależało na czasie wolnym niż na konsumpcji. Bardzo ważne jest jednak, żeby te decyzje opierać na realistycznych założeniach: na przykład, jeśli pracujemy 20 proc. mniej, to będziemy mieć 20 proc. mniej dochodu. I wtedy podejmować wybór.
Inflacja „headline”, jak i bazowa są grubo powyżej celu, a ich dynamika jest niepokojąca. Przy tak podniesionej inflacji realne stopy pozostają dość niskie. Nie jestem więc wcale pewien, czy stopy na obecnym poziomie pozwolą na sprowadzenie inflacji do celu w średnim okresie.
Zgadzam się z tym stwierdzeniem, jeśli odnosi się ono do przyszłości. W średnim i dłuższym okresie stałość i intensyfikacja integracji w UE, a także decyzyjność Polski w ramach głównego nurtu UE, będą wymagały integracji w ramach unii walutowej.
Budżet już jest bardzo duży.
Teza wydaje się słuszna, jednak myślę, że pomija kwestie długoterminowego wzrostu produktywności i co za tym idzie wzrostu dochodów.
Chyba najlepiej ujmują to dwa raporty, jeden z ministerstwa Rolnictwa z 2019 r., a jeden z PIE. Cytuję za artykułem w "Rzeczpospolitej" z 29.09.2021:
„Akcesja do UE oznaczała dla polskiego rolnictwa istotną zmianę prawnych i ekonomicznych warunków funkcjonowania. Bilans obecności polskiego rolnictwa i obszarów wiejskich w UE wypada zdecydowanie korzystnie".
„Obok dostępu do ogromnego rynku wewnętrznego UE systemy wsparcia przewidziane w ramach WPR odgrywają kluczową rolę w procesie przekształceń i rozwoju polskiej gospodarki żywnościowej. W żadnym innym regionie świata sektor rolny i rozwój obszarów wiejskich nie są tak wszechstronnie wspierane jak w Unii Europejskiej. Środki publiczne wydatkowane są bowiem zarówno na cele związane z funkcjonowaniem gospodarstw rolnych i gospodarki wiejskiej, jak i na cele związane z ochroną przyrody i klimatu, zapewniając tym samym podstawy do trwałego i zrównoważonego rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich w Polsce".
„Pozytywne efekty członkostwa odczuwają także mieszkańcy wsi. Ich nominalne dochody od 2004 r. wzrosły dwukrotnie. Istotnie zmniejszył się dystans rozwojowy między miastem a wsią zarówno pod względem poziomu infrastruktury, wyposażenia gospodarstw domowych, ale także dostępu do edukacji i innych usług".
"Warto podkreślić, że polska wieś i rolnictwo korzystały w analizowanym okresie nie tylko z budżetu WPR i związanych z tą polityką działań, ale i ze wsparcia funduszy strukturalnych i funduszu spójności UE".
„W latach 2004–2020 dochód rozporządzalny rolniczych gospodarstw domowych wzrósł nominalnie 3,4-krotnie. W tym samym czasie luka płacowa pomiędzy rolnikami a pracownikami zmalała z ponad 35 proc. do 4 proc."
To raczej duże gospodarstwa dostają proporcjonalnie wyższe dopłaty, co przy efektach skali (np. przy uwzględnieniu kosztów stałych) bardziej premiuje jednak właśnie te większe struktury. Poza tym około 1/4 funduszy to środki modernizacyjne, poprawiające konkurencyjność.
Wydaje mi się, że kluczem do zrównoważonego rozwoju i wyzwań klimatycznych w przyszłości będzie technologia. Duże gospodarstwa szybciej i łatwiej zaadoptują technologiczne rozwiązania (efekty skali, łatwość finansowania). Z drugiej strony niektóre badania pokazują, że konsolidacja małych gospodarstw w duże ośrodki rzeczywiście wiąże się z utratą różnorodności biologicznej (chociaż wnioski często nie są bardzo jasne).
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
