Panoptikon Aleksandra Łukaszenki. Niewidzialny strażnik reżimu widzi i słyszy wszystko

Czytaj więcej

Świat

Wojna Rosji z Ukrainą. Dzień 366

Mija rok od rozpoczęcia wojny na Ukrainie. 24 lutego 2022 roku Rosjanie rozpoczęli swoją inwazję....

Sierpień 2020 roku, sfałszowane wybory prezydenckie, brutalne stłumienie pokojowych protestów, przepełnione cele, ranni i zabici. Codzienne represje, dziesiątki, setki, a później i tysiące więźniów politycznych. Totalna inwigilacja, rewizje, przesłuchania, upokorzenia i przepraszanie dyktatora przed kamerą propagandowej telewizji.

Wówczas mieszkańcom nieco ponad 9-milionowego państwa wydawać by się mogło, że nic gorszego w najbliższym czasie im się już nie przytrafi. 24 lutego 2022 roku zrozumieli, że się mylili.

Czytaj więcej

Konflikty zbrojne

Czy Mołdawia będzie następną ofiarą Rosji? Władze w Kiszyniowie próbują wydostać się z sieci zależności od Kremla

Gęstnieje atmosfera w kraju wstrząsanym opozycyjnymi manifestacjami, rosyjskimi prowokacjami i af...

Gdy armia rosyjska wdarła się od strony Białorusi na terytorium Ukrainy, było już wiadomo, że wojna prędzej czy później może zapukać również do ich domów. Setki tysięcy ludzi ruszyły do ucieczki. W Europie, Azji Środkowej i na Kaukazie na nowo układają dzisiaj swoje życie, otwierając tam sklepy, kawiarnie, warsztaty samochodowe, zakłady fryzjerskie czy firmy remontowe. Woleli nie czekać dnia, w którym urzędujący od 1994 roku dyktator wyśle ich na wojnę z sąsiednią Ukrainą bronić chorych imperialnych ambicji wschodniego sąsiada.

Są też tacy, którzy udali się nad Dniepr, by z karabinem w rękach bronić Ukrainy w najgorętszych miejscach tej wojny. Dołączają do białoruskich pułków Kastusia Kalinowskiego i Pahonia. W ciągu roku zginęło już około 20 białoruskich ochotników. Jeden z nich Eduard Lobau 4 lutego został pochowany w Warszawie, nawet po śmierci nie mógł wrócić na Białoruś, jak wielu jego poległych na obczyźnie rodaków.

Szacuje się, że od 2020 roku kraj opuścił już niemal milion ludzi. Na emigracji tworzą własną Białoruś, z własną demokratyczną reprezentacją w Wilnie ze Swiatłaną Cichanouską na czele. Zakładają fundacje, ośrodki edukacyjne i nawet własne „ludowe ambasady”. Tworzą wymarzony przez nich wolny kraj za granicą. Wielu z nich zapewne już nigdy nie wróci na Białoruś.

Czytaj więcej

Komentarze

Jerzy Haszczyński: Nie od razu Putina pokonano

Tak wiele się udało, ale musi się udać jeszcze dużo, dużo więcej.

Kłamie ten, kto twierdzi, że dyktator nie ma żadnego poparcia społeczeństwa. Łukaszenko stworzył własne państwo w państwie i od swojego reżimu uzależnił setki tysięcy, a może i miliony ludzi. Szacuje się, że w samym MSW zatrudniono od 50 do 100 tys. osób. Należy dodatkowo doliczyć KGB, wojsko, straż graniczną, ponad 20 resortów w rządzie, dwie izby parlamentu, administracje obwodowe i rejonowe, przemysł, prokuraturę, sądy. A przecież zatrudnieni tam mają rodziców, dzieci, żony, braci, siostry, ciotki i stryjów. Ci ludzie czują się lepsi dzięki dobrze usytuowanemu krewnemu.

To wszystko potencjalny elektorat urzędującego od 1994 roku Aleksandra Łukaszenki. Każdy, kto ma jakąkolwiek władzę nad innym „prostym człowiekiem”, zawdzięcza swoją karierę dyktatorowi. Ludzie ci jak ognia boją się zmian, bo wiedzą, że mogą nie tylko stracić stanowiska i wysokie dochody, ale zostać rozliczeni za czyny popełnione w trakcie rządów dyktatora.

Nawet po roku wojny Rosji z Ukrainą nikt z ważnych postaci utworzonego przez Łukaszenkę systemu się nie zbuntował. Po wyborach 2020 roku na stronę opozycji przeszli nieliczni politycy reżimu. Musieli uciec z kraju albo trafili za kraty.