Zrozumieć modus operandi najpotężniejszego człowieka świata jest zadaniem zbożnym. Większość polskich komentatorów uważa, że Donald Trump myśli w kategoriach transakcyjno-biznesowych. To jednak błąd. Jaki bowiem interes ubił poprzez niewykluczanie użycia siły militarnej wobec Kanady i Danii, sojuszników w NATO? Co na razie osiągnął, grożąc Panamie inwazją? Albo zapowiadając, że Strefę Gazy po prostu będzie mieć?

Miłośnicy Realpolitik zakochani w Trumpie

Jeszcze gorzej jest w sprawie dla nas zasadniczej, czyli haniebnych działań wobec Ukrainy. Lokator Białego Domu stwierdzał, że to ona zaczęła wojnę i że Wołodymyr Zełenski jest dyktatorem z czteroprocentowym poparciem. Jakim biznesom miały służyć te słowa? Jeszcze przed przystąpieniem do negocjacji z Rosją Trump przyjął całą kremlowską narrację oraz zadeklarował spełnienie właściwie wszystkich żądań Putina – obietnicę nieprzyjęcia Kijowa do NATO, akceptację grabieży terytorialnych dokonanych przez Rosję, podział łupów między nią a USA. To ma być podejście transakcyjno-biznesowe?

Miłośnicy Realpolitik przyklaskują tej taktyce, doszukując się w niej wielkiego manewru strategicznego, czyli zbudowania sojuszu amerykańsko-rosyjskiego przeciwko Chinom. Z Putinem jako wiarygodnym partnerem? Który porzuci też przy okazji Iran? Podobno działania prezydenta Stanów Zjednoczonych są – według nich – klasycznym przykładem kierowania się brutalnymi interesami, a nie moralistycznymi mrzonkami. Że też żaden poprzedni republikański prezydent nie wpadł na „realistyczny” pomysł włączenia do USA Kanady jako 51. stanu lub zmiany nazwy Zatoki Meksykańskiej!

Czytaj więcej

Polityka

Europa ratuje Ukrainę przed Donaldem Trumpem

Fundusze i gwarancje bezpieczeństwa, które zastąpią wsparcie Ameryki dla Kijowa: taki ambitny plan szykują europejscy alianci.

Trump to przypadek dla psychologów, a nie politologów

Wolne żarty. W uzyskaniu klucza do Trumpa niepotrzebna jest lektura książek Johna Mearsheimera czy Henry’ego Kissingera. Można być pewnym, że on nigdy ich nie czytał i nie ma pojęcia, co w nich jest. Modus operandi prezydenta Stanów Zjednoczonych należy szukać w psychologii. I właściwie tylko w niej.

Trzeba to jasno powiedzieć: obecny lokator Białego Domu jest osobą o mentalności i horyzontach myślowych 15-latka. To drugie sprowadza się do jego ograniczonych zasobów intelektualnych. Nigdy chyba Ameryka nie mała tak słabo przygotowanej do sprawowania swego urzędu głowy państwa. To człowiek – o czym donosili ludzie blisko z nim kiedyś współpracujący – który nie czyta książek, ma ograniczoną wiedzę o świecie, nie zna faktów i dowolnie nimi manipuluje. Jego predylekcja do kłamstwa bierze się tyleż z wad charakteru, co po prostu z tego, że on żyje w świecie fake newsów i postprawdy, bowiem one są mu najlepiej znane. To po prostu ignorant bez pojęcia o czymkolwiek.

Co zaś do jego mentalności – w tej materii najlepiej gdyby odnieśli się do tego nie politolodzy, lecz psycholodzy. Ale już na pierwszy rzut oka widać, że jego kompulsywność, niezdolność do dłuższej koncentracji, kierowanie się wyłącznie emocjami (najczęściej negatywnymi), uzależnienie od uderzeń dopaminowych dostarczanych przez media społecznościowe (od których też jest podobno uzależniony) – wszystko to opisuje go jako osobowość niedojrzałą.

Przecież ataki na Zełenskiego są tylko pokłosiem jego osobistej niechęci za to, że przed kilkoma laty ukraiński prezydent nie chciał dostarczyć mu „kompromatów” na syna Joe Bidena, których Trump chciał użyć w kampanii wyborczej. A ściskanie się przed laty z liderem Korei Północnej? Jaki był z tego urobek biznesowy czy transakcyjny? Żaden. Chodziło tylko o jakieś dziwne emocje, które to spotkanie miało wywołać u Trumpa.

Przedziwna przyjaźń Dudy i Trumpa

W przewidywaniu przyszłych jego działań należy zatem odrzucić podejście „realistyczne”, które prowadzić nas będzie na manowce. Trzeba przyjąć metodę psychologicznego obsługiwania tej niedojrzałej jednostki. Na korzyść Andrzeja Dudy trzeba powiedzieć, że on jako jeden z pierwszych to zrozumiał. Ułatwił mu dojście do tej prawdy jego charakter – jest on bowiem osobowościowym przeciwieństwem Trumpa. Nie chodzi o to, że jest wykształcony, ale o to, że jest z natury uległy – kiedyś wobec autorytetów z młodości, potem wobec Jarosława Kaczyńskiego, a obecnie w stosunku właśnie do prezydenta USA. Ten ostatni jest dominujący, a nasza głowa państwa uległa. To ułatwiało zawarcie tej dziwnej „przyjaźni”.

Czytaj więcej

Opinie polityczno - społeczne

Jacek Nizinkiewicz: Duda i PiS potrzebują Trumpa, ale prezydent USA już ich nie potrzebuje

Dla prezydenta Polski 10-minutowe spotkanie z prezydentem USA było potwarzą. Dla Karola Nawrockiego zdjęcie z amerykańską głową państwa byłoby na wagę złota. Kampania wyborcza wypiera rację stanu.