Razem czy osobno? No i kto jest winien, że wymarzona jedność jest odległa o rozmiar baaardzo długiego stołu, przy którym zresztą nie toczą się już od wielu tygodni żadne konstruktywne rozmowy. A czas nieubłaganie upływa.
Dziś – mniej więcej na pół roku przed wyborami – sytuacja jest jeszcze gorsza niż przed rokiem, kiedy dopiero zaczęto przebąkiwać o wspólnej liście, która dałaby opozycji zwycięstwo, a demokracji ratunek. Tymczasem partie i partyjki kłócą się ze sobą, liderzy są wzajemnie poobrażani, Tusk – jako przywódca większości – zmierza podobno do podporządkowania sobie wszystkiego, a pomniejsi partnerzy zachowują się tak, jakby wcale nie chcieli odsunąć PiS-u od władzy, tylko umościć sobie wygodne fotele w opozycyjnych klubach. Jedynym plusem jest pakt senacki, ale to tylko powtórka porozumienia, które w 2019 roku dało zwycięstwo w izbie podobno „wyższej”, ale faktycznie niewiele mogącej. Gra toczy się o Sejm, bo tam znajduje się źródło władzy.