Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Tomasz Terlikowski: Koniec epoki Wyszyńskiego
To był trudny rok. I to dla niemal każdego. Kościół w Polsce musiał zmierzyć się z wieloma problemami. Rosnącą falą krytyki (z którą sobie nie radzi), z karami czy środkami dyscyplinarnymi ze strony Watykanu także dla zasłużonych hierarchów, z odpływem wiernych ze świątyń po lockdownie i z symbolicznym potwierdzeniem odejścia z Niego młodzieży, jakim były protesty po orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego. Jeśli jednak szukać wydarzenia, które najdobitniej pokazywałoby, w jakim miejscu się znajdujemy, byłoby to odwołanie beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego.
Nie dyskutuję ze słusznością tej decyzji, bo być może nie było innego wyjścia. Jeśli po coś przypominam wydarzenie, które się nie odbyło, to dlatego, że to właśnie ono – a raczej jego brak – najlepiej uświadamia, co się dzieje wokół nas. A dzieje się naprawdę dużo. Jesteśmy świadkami rozpadu tej formy Kościoła w Polsce, jaką znaliśmy. Zbudowali ją – można powiedzieć do spółki – wielcy: kard. Stefan Wyszyński, Jan Paweł II i ks. Franciszek Blachnicki. Pierwszym z budowniczych, tym, który po wojnie, po przesunięciu granic, po wymordowaniu tysięcy kapłanów i zniszczeniu – przez nazistów i komunistów – odbudowywanej po ponad stuleciu rozbiorów polskiej i katolickiej tożsamości, położył fundamenty i zbudował na nich gmach nowej katolickości, był prymas Wyszyński. To Jasnogórskie Śluby Narodu, późniejsze obchody Tysiąclecia Chrztu Polski stały się czasem i przestrzenią, w której kształtowała się nie tylko nowa katolickość, ale i nowa polskość. Ks. Franciszek Blachnicki dał nam duszpasterstwo młodzieży, pomysł na jej formację, a Jan Paweł II, dokładając swoją wielkość, charyzmę, stał się niekoronowanym królem Polski. Dzięki nim nasza wiara trwała, opierała się fali laicyzacji.
