Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
„Bogini Partenope”: Zobaczyć Neapol i przeżyć
Paolo Sorrentino nadal szuka wielkiego piękna w tej „całej reszcie” rzeczy ważnych w życiu. „Bogini Partenope” to piękna i obrazoburcza medytacja nad młodością, starością i wolnością.
„Bogini Partenope”, reż. Paolo Sorrentino, film w kinach, dystr. Monolith Films
Paolo Sorrentino konsekwentnie drąży w swoim kinie dwa tematy. Jeden to uchwycenie piękna w brzydocie starości („Wielkie piękno”, „Młodość”), a drugi to wiwisekcja politycznej władzy („Boski”, „Oni”, serial „Młody papież”). Między nimi rozpościera się coraz mocniej opowieść o Neapolu, który ukształtował życiowo i artystycznie Sorrentino. W jego ostatnim dziele, autobiograficznym „To była ręka Boga” (2021), kierował kamerę na swoją młodość i rodzącą się w nim miłość do X muzy. Teraz za to jego muzą jest wychodząca z morza Partenope (debiutująca, zjawiskowa Celeste Dalla Porta), nosząca imię po starożytnej nazwie Neapolu. A może jest ona samym miastem? Pięknem i zarazem brzydotą leżącą pod złowieszczo mruczącym Wezuwiuszem? Miastem, które się ogląda i potem umiera, o czym pisał Goethe.
