Po wizycie prezydenta Joe Bidena w Europie można już ocenić, jak nietrafioną i emocjonalną analizą było porównywanie spotkania Biden–Putin do Jałty. Spotkanie w Genewie nie stanowiło przełomu w relacjach USA i Rosji, ani już na pewno resetu. Nie sprzedano interesów sojuszniczych i nie doszło do porozumienia ponad naszymi głowami.
Dla Stanów Zjednoczonych Rosja pozostaje problemem, który należy minimalizować, ale którego nie można ignorować ze względu na potencjał nuklearny oraz rosyjską agresję np. w cyberprzestrzeni. Najważniejszym punktem rozmów była zgoda w sprawie powrotu do rozmów o kontroli zbrojeń oraz zgoda na powrót ambasadorów do Moskwy i Waszyngtonu. Biden przedstawił też Putinowi listę obszarów, gdzie atak cybernetyczny ze strony Rosji spotka się z kontratakiem – „jak prezydent Putin czułby się, jeżeli ktoś zaatakowałby cybernetycznie rosyjskie rurociągi na Syberii?" – pytał Biden.
Negatywnym aspektem spotkania było to, że Putin dostał propagandową okazję, aby wystąpić jak równy z równym z amerykańskim przywódcą – to wzmocni go w polityce wewnętrznej i może zachęcić innych przywódców Zachodu do spotkań. Putin nie dostał za to okazji, aby wejść w bezpośrednią interakcję z Bidenem na oczach prasy – warto porównać to z katastrofalną konferencją prasową Donalda Trumpa po spotkaniu w Helsinkach, podczas której prezydent USA sugerował, że bardziej ufa Putinowi niż swoim służbom wywiadowczym. Administracja Bidena uznała, że jedynym sposobem utrzymania Putina w ryzach jest zaoferowanie jemu i Rosji dozy szacunku – pomimo jasnych sygnałów o braku zaufania. Czy ta strategia okaże się skuteczna, dowiemy się za kilka miesięcy. Podejście Bidena do Rosji to nie „trust but verify" („zaufaj, ale weryfikuj"), lecz bardziej pragmatyczne: „zweryfikuj, a dopiero wtedy możesz zaufać".
To spotkanie odbyło się w kontekście wcześniejszych spotkań USA z sojusznikami podczas szczytów G7, NATO oraz UE–USA. Jak więc wygląda doktryna Bidena? – czy jest ona żywcem wzięta z doktoratu Władimira Putina, jak pisał niedawno na łamach „Rz" Jan Parys? Myślenie w Waszyngtonie jest dość proste i wiele razy już było komunikowane. Podstawowym celem USA jest odbudowa sojuszy – zarówno w Europie, jak i w Azji – wśród państw demokratycznych, tak aby efektywnie konkurować z krajami autorytarnymi, przede wszystkim z Chinami.
Dla Polski kluczowym momentem był szczyt NATO, podczas którego Biden potwierdził zobowiązanie wynikające z art. 5 paktu północnoatlantyckiego o wspólnej obronie sojuszniczej – zobowiązanie, które podważał jego poprzednik. Sojusz również zobowiązał się dalej implementować decyzje o wzmocnieniu wschodniej flanki oraz, co ważne, została podjęta decyzja o stworzeniu nowej koncepcji strategicznej sojuszu, która będzie kodyfikowała transformacje NATO od 2014 r. Nie ma wątpliwości, że szczyt w Brukseli znacząco wzmocnił sojusz północnoatlantycki i otworzył nowy rozdział po czterech latach prezydentury Trumpa, co jest dobre również dla Polski.
