Jack White na ten rok zapowiedział aż dwa solowe albumy. Folkowy „Entering Heaven Alive” ukaże się 22 lipca, kwietniowy „Fear of the Dawn” zdążył już zająć pierwsze miejsca rockowego i alternatywnego zestawienia „Billboardu”. Nic dziwnego: to otwarcie nowego rozdziału muzyka, który do wybuchowych gitarowych riffów dodał elektronikę, w tym tę najdawniejszą – elektrofon tieremin.
„Taking Me Back” to żart z awatarowego życia w grze komputerowej „Call of Duty”, a jednocześnie wspomnienie przedpandemicznej idylii i perturbacji w miłosnym związku. White daje popis jako multiinstrumentalista – gitarzysta, basista, klawiszowiec, wokalista. Zmienność stylistyki podkreśla na płycie „Hi-De-Ho” nawiązujące do Cab Callowaya – wszyscy znają go z „Blues Brothers”, ale z zaskakującym udziałem rapera Q-Tipa. „Into the Twilight” nawiązuje do Dizzy’ego Gilespiego i Manhattan Transfer, okraszone cytatem z Williama Burroughsa. Tylko White mógł to wymyślić.