Jakie są główne założenia projektu ustawy o ochronie małoletnich przed szkodliwymi treściami w internecie, który został zaprezentowany pod koniec lutego?
Projekt zakłada, iż usługodawca oferujący dostęp do treści pornograficznych (nie definiując, czym one są) stosuje weryfikację wieku uniemożliwiającą dostęp do tych treści przez małoletnich (art. 4 ust. 1 projektu). Weryfikacja ta została zdefiniowana jako mechanizm mający na celu ustalenie pełnoletności usługobiorców, z wyłączeniem metod biometrycznych i samodzielnej deklaracji wieku. Projekt nie wprowadza dalej idących wytycznych ani wymagań co do procesu i mechanizmu weryfikacyjnego. Zakłada przy tym, iż zalecenia w tym zakresie zostaną opracowane przez ministra właściwego ds. informatyzacji w porozumieniu z prezesem UKE. Zgodnie z art. 5 szczegółowe warunki, jakie musi spełniać weryfikacja wieku, mając na względzie potrzebę zapewnienia skutecznej ochrony małoletnich przed dostępem do treści pornograficznych, uwzględniając możliwości techniczne usługodawców oraz zapewnienie ochrony danych osobowych, zostaną udostępnione w formie zaleceń na stronie internetowej prezesa UKE.
Czytaj więcej
Projekt ustawy o ochronie przed szkodliwymi treściami w internecie zobowiąże dostawców usług świadczonych drogą elektroniczną do analizy, czy na ich stronach znajdują się takie materiały – a jeśli tak, wprowadzenia skutecznej weryfikacji wieku na stronach dla dorosłych.
No właśnie, chyba ta weryfikacja wieku budzi największe kontrowersje z punktu widzenia ochrony prywatności. Jakie metody wchodzą tu w grę według projektu?
W uzasadnieniu jako punkt odniesienia do rozważania listy metod weryfikacyjnych wskazuje na te opracowane przez brytyjski organ regulacyjny OFCOM. Obejmują one m.in. biometryczną ocenę wieku twarzy – analizowane są cechy twarzy użytkownika w celu oszacowania jego wieku. Projekt polskiej ustawy nie dopuszcza jednak metod biometrycznych. W jego uzasadnieniu wskazano, iż szacowanie wieku na podstawie wizerunku może być zawodne i jest pomocne jedynie przy wykryciu bardzo młodych osób. Możliwym rozwiązaniem weryfikacji jest potwierdzenie ukończenia 18. roku życia za pośrednictwem otwartej bankowości (pełna data urodzenia nie powinna zostać udostępniona). Inną metodą jest dopasowanie identyfikacji zdjęcia – użytkownicy mogą przesłać dokument tożsamości ze zdjęciem, taki jak prawo jazdy lub paszport, który jest następnie porównywany ze zdjęciem użytkownika w momencie przesyłania, aby zweryfikować, czy to ta sama osoba. Wreszcie przewidziano też weryfikację przy wykorzystaniu kart kredytowych i portfele tożsamości cyfrowej. Dla ochrony prywatności projektodawca wprost przewidział w ustawie wymóg, aby dane zebrane na potrzeby weryfikacji wieku mogły być wykorzystywane tylko w tym celu (art. 4 ust. 2 projektu).
