Profesor ekonomii, pracownik Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Jestem ekonomistą o szerokich zainteresowaniach badawczych. Moją główną dziedziną badań jest wzrost i rozwój gospodarczy zarówno na poziomie krajowym, jak i regionalnym. Jestem szczególnie zainteresowany badaniem roli instytucji, integracji gospodarczej i otwartości na handel międzynarodowy i bezpośrednie inwestycje zagraniczne w promowaniu wzrostu i rozwoju w gospodarkach wschodzących, rozwijających się i przechodzących transformację oraz ich konwergencji z krajami rozwiniętymi.
Biorąc pod uwagę brak polityki migracyjnej oraz narastające problemy z pozyskaniem pracowników krajowych, wprowadzenie czterodniowego tygodnia pracy może stać się koniecznością.
Obecny poziom stóp jest zbyt niski, aby skutecznie przeciwdziałać inflacji, w związku z czym obniżka w 2025 jest zdecydowanie niewskazana. O obniżeniu stóp można myśleć w horyzoncie kilkuletnim dopiero po przeprowadzeniu skutecznej procedury dezinflacyjnej.
Raport sprawia wrażenie, jakby powstał pod dyktando pewnych zorganizowanych grup interesu, które chciałyby zapewnić finansowanie swoich działań ze źródeł unijnych. W tym świetle nie jest zaskakujące, że raport ten nie zawiera odniesień i nie reprezentuje interesów krajów Europy Środkowo-Wschodniej, w tym Polski. Z powyższych względów to, co zostało zapisane w tym raporcie, nie spotka się ze zrozumieniem wielu krajów, których interesy nie są w nim reprezentowane. W związku z powyższym nie będzie możliwa realizacja w praktyce zapisanych w nim rekomendacji w obecnej postaci.
Sam pomysł emisji wspólnych obligacji ma szansę realizacji, natomiast mam wątpliwości, czy zapisane w raporcie wspólne projekty strategiczne mają szansę na realizację.
Stałe zwiększanie nakładów na obronę bez koordynacji wydatków w ramach NATO nie ma sensu, ponieważ Polska i tak jest zbyt małym krajem by jej wydatki cokolwiek zmieniły w skali globalnej czy nawet regionalnej. W związku z tym zamiast wprowadzać w Polsce nowe podatki należałoby raczej opracować wspólną politykę obronną na poziomie unijnym i uzgodnić źródła finansowania tej polityki. W szczególności, należałoby dokonać przeglądu wspólnych polityk unijnych i ograniczyć na przykład zakres wspólnej polityki rolnej i przekazać część zużywanych w jej ramach środków na cele obronne.
Biorąc pod uwagę bieżącą sytuację polityczno-ekonomiczną, zwiększenie długu jest nieuniknione. W krótkim okresie nie ma co jednak myśleć o konieczności redukcji długu, ponieważ mamy do czynienia z szeregiem sytuacji nadzwyczajnych, które wymagają zwiększenia wydatków. Z tego względu o redukcji długu można myśleć jedynie w kategoriach średniego okresu. Na dłuższą metę jednak zwiększanie długu nie jest możliwe z powodu istniejących procedur, między innymi, procedury nadmiernego deficytu.
Zdecydowanie tak. Przyjęcie euro w 2009 r. sprawiłoby, że gospodarka Polski rozwijałaby się szybciej i nie miała tak wysokiej inflacji jak obecnie w wyniku prowadzenia nieodpowiedzialnej polityki pieniężnej, która doprowadziła do utraty dużej części oszczędności społeczeństwa oraz rozregulowania rynku nieruchomości.
Budżet na wspólną politykę rolną pochłania już i tak ogromne środki w związku z czym należałoby raczej dążyć do jego stopniowego ograniczania, a nie zwiększania.
Wprowadzanie zielonego ładu w warunkach wojennych nie jest wskazane, ponieważ są obecnie inne priorytety, na które należy znaleźć środki. Ewentualna dyskusja na ten temat powinna zostać odłożona na czas powojenny, gdy już będzie wiadomo co stanie się z Ukrainą.
Środki przeznaczane na wspólną politykę rolną stanowią największą część wydatków unijnych w związku z tym sektor rolny skorzystał zdecydowanie więcej niż inne na członkostwie w UE.
Unijne dopłaty doprowadziły do spowolnienia reform w sektorze rolnym i utrzymały przy życiu niewielkie gospodarstwa rolne, co w rezultacie przełożyło się na niższą efektywność tego sektora i brak jego międzynarodowej konkurencyjności.
Małe gospodarstwa są przeciętnie mniej wydajne niż duże w związku z czym dysponują mniejszymi środkami na inwestycje w inne rodzaje produkcji, w związku z czym należy oczekiwać wolniejszych a nie szybszych dostosowań.
Tego typu pomysł będzie skutkował obniżeniem oprocentowania w systemie bankowym, co przełoży się na wzrost inflacji. W rezultacie zwiększy to koszty prowadzenia polityki pieniężnej ponieważ wystąpi konieczność podwyższenia stóp procentowych, a więc walka z inflacją stanie się bardziej kosztowna.
Tego typu sytuacja w istniejących warunkach ekonomicznych nie powinna w ogóle zaistnieć i nie świadczy dobrze o kompetencjach osób zarządzających NBP, nie mówiąc już o tym, że bank centralny od wielu lat nie realizuje swojego podstawowego celu.
Zdecydowanie są to działania z zakresu polityki pieniężnej, ponieważ mają bezpośredni wpływ na podaż pieniądza.
Ten pomysł jest zupełnie szalony, ponieważ doprowadzi do destabilizacji waluty krajowej w wyniku wygenerowania inflacji. W dużym skrócie pomysł ten sprowadza się do kolejnej próby przejęcia prywatnych oszczędności krajowych przez rząd za pośrednictwem banku centralnego w celu finansowania wątpliwych inwestycji, które niekoniecznie przełożą się na wzrost produktywności. Jedynym skutkiem tego typu pomysłów będą dalsze wzrosty cen i postępująca destabilizacja gospodarki krajowej.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
