Doktor hab. nauk ekonomicznych, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.
Kieruje Katedrą Funkcjonowania Gospodarki na Uniwersytecie Łódzkim.. Przedsiębiorca i autor bloga "Zarabianie na śniadanie". Jego zainteresowania naukowe obejmują m.in. teorię przedsiębiorczości oraz politykę fiskalną.
Rezerwy obowiązkowe już od dłuższego czasu przestały być istotnym instrumentem polityki pieniężnej.
To już nie są czasy, kiedy rezerwy złota robią na kimś wrażenie. W czasach kryptowalut i cyfrowego pieniądza pójście w kierunku zwiększania rezerw złota wskazuje raczej, że ktoś mentalnie jest ciągle w XX wieku, albo nawet w jeszcze bardziej zamierzchłej przeszłości. Złoto stało się surowcem, takim samym jak, dajmy na to, tantal czy kobalt, a jego skojarzenie z bezpieczeństwem pozostało już wyłącznie w głowach niektórych polityków. Dlatego zwiększenie udziału złota w rezerwach należy rozpatrywać wyłącznie w kategoriach ruchu PR-owego, za którym nie stoją merytoryczne, ekonomiczne przesłanki.
Z obecnym zarządem NBP stał się raczej pośmiewiskiem wśród banków centralnych krajów rozwiniętych. Dwóch poprzednich prezesów to byli poważni ekonomiści, których każde słowo było uważnie analizowane i miało od razu wpływ na rynki finansowe. Obecny prezes tak dalece zrobił z komunikacji banku centralnego imprezę typu stand-up, że dziwię się, że ktoś w ogóle jeszcze jego słowa traktuje poważnie. Utrzymywanie się takiej sytuacji godzi w polską rację stanu i chyba tylko bezwładności zawdzięczamy to, że polityka pieniężna jeszcze w ogóle u nas działa. A pamiętajmy, że według obecnego stanu wiedzy to właśnie komunikacja i leżąca u jej podstaw wiarygodność należą do najskuteczniejszych instrumentów polityki pieniężnej.
Oby tak się stało. Jednak nauki społeczne uczą nas, że człowiek zachowuje się nieprzewidywalnie - i tak też może być w tym przypadku.
To jest bardziej złożone, niż dyskryminacja rozumiana jako "mężczyźni płacą mniej kobietom". Ten mechanizm doczekał się solidnych badań, między innymi tegorocznej noblistki Claudii Goldin. Pokazała ona, że na rynku są obecne dwa typy miejsc pracy: takie, które wymagają pełnej dyspozycyjności, również wieczorami i w weekendy, ale za to są lepiej płatne, i te które są znacznie bardziej elastyczne, ale gorzej opłacane. Do tych pierwszych należą na przykład prawnicy, wysokiej klasy inżynierowie czy stanowiska menedżerskie, zaś te drugie to z reguły zawody opiekuńcze, płatne niskimi stawkami godzinowymi, ale za to z możliwością elastycznego dostosowania godzin. Kiedy para decyduje się mieć dzieci, najczęściej to ojciec szuka pracy w pierwszym typie zatrudnienia, zaś mama, w miarę możliwości, zatrudnia się na część etatu w drugim typie stanowisk. W efekcie niejako "w białych rękawiczkach" i teoretycznie bez żadnego przymusu kobiety lądują w gorzej opłacanych miejscach pracy. Z czasem okazuje się, że ta różnica nie znika, nawet po tym, jak dzieci są już odchowane.
Tradycyjny podział ról się zaciera. Z jednej strony mężczyźni wciąż często wykonują bardziej niebezpieczne zawody, a z drugiej kobiety nadal dociążane są ponad miarę obowiązkami rodzinnymi. Nie sposób jednak już w tej chwili wskazać, kto "ma gorzej". O rozkładzie wyczerpania karierą zawodową decyduje znacznie więcej czynników niż tylko płeć, a sama płeć przestaje być najważniejszym z nich. Dlatego należy odejść od tego podziału i uznać go zdecydowanie za relikt przeszłości.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
