Do tej pory jest to jedno z najpiękniejszych i najbardziej osobistych orędzi zamawianych co roku przez ITI UNESCO u najważniejszych tancerzy i choreografów.
Wybitny artysta butoh, jeden z prekursorów tego stylu, napisał: „Na brzegu śmierci odwiedzamy radosne momenty życia. Na dłoni przed szeroko otwartymi oczami, z poczuciem wewnętrznego spokoju, widać śmierć, życie, radość i smutek. Czy to codzienne zapoznawanie się z duszą, czy raczej początek podróży ku śmierci? (...) Chciałbym tańczyć taniec dzikiej trawy, dokąd mego serca bicie trwa”.
Marzenie Ohno spełniło się, żył w zgodzie z dziką naturą, wyrażał siebie poprzez ruch, stał się duchowym przewodnikiem tysięcy osób i tańczył niemal do 90. roku życia.
Śmierć artysty (1 czerwca 2010 r. w Jokohamie) nie mogła być zaskoczeniem dla nikogo – Kauzo Ohno miał wówczas 103 lata. Ale mimo że wypracowane przez niego wespół z Tatusmim Hijikatą idee przyjęły się na całym świecie, strata po artyście i tak jest ogromna.
Butoh – nazywane też tańcem brzydoty lub śmierci – należy oglądać na żywo. Tylko wtedy widz czuje niesamowitą energię płynącą od wykonawcy. W kinie Audytorium w Centrum Sztuki Współczesnej podczas wieczoru autorskiego poświęconego twórczości Ohno poznamy więc tylko namiastkę jego sztuki. Przygotowano zapisy fragmentów spektakli, które wzbogacą wykłady kuratora tańca w CSW Janusza Marka i teatrologa Julii Hoczyk.
