BLACK WEEKS
Aż dwa lata dostępu do PRO.RP.PL za 899 zł
Zyskaj dostęp do raportów, analiz i komentarzy niezbędnych w codziennej pracy każdego PROfesjonalisty.
Anna Nowacka-Isaksson: Politycy tracą stołki
Socjaldemokratyczna minister gimnazjów Aida Hadzialic musiała podać się do dymisji, gdy policja przyłapała ją na prowadzeniu auta z 0,2 promila alkoholu we krwi. Szefowa resortu kultury Cecilia Stegö Chilò z Umiarkowanej Partii Koalicyjnej ustąpiła już po dziesięciu dniach sprawowania urzędu, gdy media ujawniły, że nie płaciła telewizyjnego abonamentu. Jej koleżanka Maria Borelius, minister handlu zagranicznego, po podobnie krótkim pełnieniu funkcji podała się do dymisji, bo zatrudniała pomoc domową na czarno. Minister mieszkalnictwa i rozwoju miast Mehmet Kaplan z ugrupowania Zieloni był zmuszony złożyć rezygnację ze stanowiska, gdy się okazało, że był na kolacji z członkami tureckiej organizacji Szare Wilki. Szare Wilki to prawicowi ekstremiści oskarżeni o morderstwa i czyny z użyciem przemocy. Zaufanie do Kaplana zanikało przez dłuższy czas. Była też socjaldemokratyczna minister Laila Freivalds, która ustąpiła ze stanowiska szefowej MSZ po prawdziwym faux pas. Podlegli jej urzędnicy kazali bowiem wyłączyć portal opozycyjnej partii. Wyjątkiem od reguły jest szef resortu sprawiedliwości socjaldemokrata Morgan Johansson, który, mocno krytykowany za fiasko deportacji, niezastopowanie przemocy gangów i nieudolną walkę z protestami przeciwko paleniu Koranu, uniknął wotum nieufności w parlamencie jedynie jednym głosem przewagi.
Tak wygląda odpowiedzialność ministrów, a jak się przedstawia sytuacja z politykami, którzy stracili zaufanie swojej partii? Podczas każdej kadencji każde z ośmiu ugrupowań parlamentarnych pozbywa się skompromitowanych członków. Same partie jednak swoich decyzji o wykluczeniu nie upubliczniają (o ile nie leży to w ich interesie by odciąć się od skandalu), jeżeli nie ujawnią tego media. I choć politycy to mężowie zaufania narodu, nie jest łatwo się dowiedzieć ilu de facto zostało zmuszonych opuścić szeregi organizacji. Według „Dagens Arena” danych o wykluczaniu nie rejestruje się centralnie w Riksdagu i nie prowadzi się statystyki w tym aspekcie.
Pozostało 80% artykułu
