Jedna z kuluarowych teorii głosi, że opozycyjne partie dużo rozmawiają o wspólnej liście jako antidotum na perspektywę koalicji PiS-Konfederacja, rozmawiają, ale determinacji w tym działaniu nie ma z prostej przyczyny. Kraj z rozbitą polityką fiskalną i kompletnie nie spinającym się budżetem, w dodatku trudnym do oszacowania po stronie rozchodów z racji na wyprowadzenie gigantycznych środków do dyspozycji poszczególnych ministerstw, to jak planowanie dalekiej podróży po kruchym lodzie. W zasadzie na każdym kroku może czekać na przyszłych koalicjantów, tych dzisiaj zasiadających w ławach opozycyjnych, przysłowiowa mina. Stąd scenariusz, że wszystko co wydarzy się po jesiennych wyborach to nie wariant docelowy a wariant „zamiast”. Przy łatwych do przewidzenia wetach prezydenta, każdy wariant jest możliwy. Stąd wizja pyrrusowego zwycięstwa, przy konieczności budowania szerokiej koalicji, to słaba perspektywa. Czy zatem partie nie skupiają się na wsadzeniu na biorące miejsca tych, którzy obyci i sprawdzeniu w boju przez ostatnich 8 lat, będę wiernie realizować scenariusz twardej opozycji w kontrze do PiS i Konfederacji do czasu wyborów prezydenckich, w których wygrana kandydata dzisiejszej opozycji wydaja się bardzo realna?