W wywiadzie zamieszczonym w poniedziałkowej „Rzeczpospolitej" (11 września 2017 r.) prof. Andrzej Friszke wypowiedział m.in. następujące twierdzenie: „Pan Przyłębski sam odręcznie napisał zobowiązanie do współpracy, a tego typu sprawy były kierowane do sądu jako kłamstwo lustracyjne. (...) Sprawa Przyłębskiego jest kompromitacją i radykalnym podważeniem wiarygodności IPN. Nagięto prawo i procedury, żeby chronić swojego towarzysza".
Co prawda od niemal półtora roku nie jestem już prokuratorem Biura Lustracyjnego IPN, ale jako osoba, która to Biuro współtworzyła i przez niemal sześć lat nim kierowała (także w okresie, w którym A. Friszke był członkiem Rady IPN), czuję się w obowiązku stanowczo zaprotestować wobec zarzutów nieprawdziwych i krzywdzących moich pracujących nadal w IPN kolegów prokuratorów.
Wbrew temu co prof. Friszke powiedział w wywiadzie, w okresie, w którym pracowałem w Biurze Lustracyjnym IPN, tj. w latach 2007–2016, nigdy prokuratorzy pionu lustracyjnego IPN nie kierowali do sądu wniosków o wszczęcie postępowania lustracyjnego opierając się jedynie na zachowanych w archiwum własnoręcznie sporządzanych zobowiązaniach do współpracy.
W przeciwieństwie do p. Friszkego prokuratorzy pionu lustracyjnego znali i znają nadal wydane przez Trybunał Konstytucyjny i sądy powszechne orzeczenia dotyczące lustracji. W orzeczeniach tych sądy i TK wielokrotnie podnosiły, że aby jakąś relację z organami bezpieczeństwa PRL uznać za współpracę z nimi, „nie mogła się ona ograniczyć do samej deklaracji woli, lecz musiała materializować się w świadomie podejmowanych, konkretnych działaniach w celu urzeczywistnienia podjętej współpracy. Tym samym za niewystarczające należy uznać samo wyrażenie zgody w przedmiocie nawiązania i zakresu przyszłej współpracy, lecz konieczne były konkretne działania odpowiadające wyżej wskazanym kryteriom i składające się na rzeczywiste współdziałanie z organami bezpieczeństwa" (wyrok TK z 10.11.1998 r., sygn. K 39/37; podobnie też: Sąd Najwyższy w wyroku z 5.10.2000 r., sygn. II KKN, Sąd Apelacyjny w Katowicach w orzeczeniu z 25.02.2016 r., sygn. II AKa 23/16, Sąd Apelacyjny w Łodzi w postanowieniu z 21.10.2015 r., sygn. II AKa 184/15).
Profesorowi Friszkemu sugeruję, aby w przyszłości przed wypowiedziami na temat procedur lustracyjnych i realizujących je prokuratorów, zanim zacznie zarzucać im naginanie prawa w obronie swojego towarzysza (sic!), zechciał zapoznać się chociażby pobieżnie z ustawą lustracyjną i utrwalonymi w orzecznictwie poglądami dotyczącymi lustracji.
