Mandaty Kamińskiego i Wąsika: SN podważył postanowienia marszałka Sejmu

Sąd Najwyższy opublikował pisemne uzasadnienia orzeczeń w sprawach: Mariusza Kamińskiego i Macieja Wąsika, w sprawie uchylenia ich poselskich mandatów. Obie decyzje Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych były korzystne dla byłych szefów CBA.

Skarżący podnosili, że po pierwsze – zlekceważono fakt zastosowania 16 listopada 2015 r. przez prezydenta RP prawa łaski wobec nich, co z kolei stanowiło o niedopuszczalności wydania 20 grudnia 2023 r. orzeczenia przez Sąd Okręgowy w Warszawie wyroków w ich sprawach.

Po drugie – skarżący zarzucili skarżonemu postanowieniu, iż zostało ono wydane z rażącym naruszeniem procedury wskazanej w art. 248 ustawy z 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy, wobec nieuzyskania przez ministra sprawiedliwości stosownych informacji co do skazania z Krajowego Rejestru Karnego.

Co zawiera uzasadnienie w sprawie Kamińskiego i Wąsika

Sąd Najwyższy stwierdził, że odwołanie było zasadne.

– Prawo do odwołania do SN od postanowienia marszałka Sejmu o stwierdzeniu wygaśnięcia mandatu posła wynika z tej samej ustawy, która na mocy Konstytucji RP przewiduje właściwość tego sądu w sprawie protestów wyborczych oraz stwierdzania ważności wyborów – pisze SN w uzasadnieniu.

SN podważył postanowienia marszałka Sejmu do stwierdzenia o wygaśnięciu mandatów. Kluczowe znaczenie, jak zauważa SN w uzasadnieniach, ma przy tym to, że kwestię karalności podejmuje się na podstawie informacji z Krajowego Rejestru Karnego.

– Zamiast tej prawem wymaganej informacji, marszałek Sejmu posłużył się w rozpoznawanej sprawie przekazanym mu przez ministra sprawiedliwości wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie. W Krajowym Rejestrze Karnym 22 grudnia 2023 r. nie znajdowała się informacja o skazaniu b. szefów CBA.

Czytaj więcej

Prawo karne

Izba Pracy SN podjęła decyzję ws. mandatu Mariusza Kamińskiego

W środę skład Izby Pracy Sądu Najwyższego nie uwzględnił odwołania Mariusza Kamińskiego od wygasz...

Z uzasadnienia Sądu Najwyższego płyną dwa wnioski

Sąd Najwyższy, jak zastrzegł, nie bada prawidłowości orzeczenia sądu karnego, od którego przysługuje odrębny środek zaskarżenia, w odrębnej procedurze – kasacja. Z uzasadnienia SN płyną dwa wnioski.

Po pierwsze – ustrojodawca może zawęzić zakres stosowania aktu łaski poprzez odpowiednią redakcję przepisów. Jeśli tego nie uczynił, to należy przyjąć, że jego zamiarem jest nieograniczanie tego prawa. Taki wniosek znajduje dodatkowe wsparcie w zdaniu drugim art. 139 Konstytucji RP, który dokonuje takiego zawężenia, wyłączając stosowanie łaski wobec skazanych przez Trybunał Stanu. Inaczej mówiąc, gdyby ustrojodawca zamierzał wprowadzić dodatkowe ograniczenia w tym zakresie, to – podobnie jak w II RP i w zdaniu drugim art. 139 Konstytucji RP – wyraziłby to w sposób jednoznaczny w przepisie konstytucji.

Po drugie – pomimo rozważania w Komisji Konstytucyjnej zmiany formuły przepisu ustanawiającego prerogatywę do wykonywania prawa łaski, ostatecznie utrzymano znaną formułę, uznając, że nowe rozwiązania mogą stać się źródłem dodatkowych problemów interpretacyjnych.