Gutorow przekonująco uzasadnia, że literatura to przede wszystkim pojedyncze teksty i indywidualni twórcy, nie zaś kolektywne gesty, grupowe deklaracje. Podąża za językiem czytanych tekstów, stale imponując umiejętnością otwierania się na to, co w literaturze nieoczywiste, nieoczekiwane. Pisze z przekonaniem, że sens utworu nie jest dany raz na zawsze, skończony, gotowy.
Autor „Pękniętego kryształu. Szkicu o modernistach" to admirator uważnej lektury, która poszerza wrażliwość o nowe sposoby docierania do rzeczywistości i rozumienia języka. U wybranych autorów najbardziej zajmuje go moment odsłaniania iluzoryczności naszej percepcji i nas samych, ulegających rozproszeniu w wielu punktach widzenia. Cały czas konfrontuje nas z pytaniem, na ile nasze doświadczenie rzeczywistości jest obiektywne. Na marginesie eseju o Stevensie czytamy: „Widzenie nie jest jedynie bierną rejestracją otaczającego świata, lecz również mniej lub bardziej świadomym momentem nadawania sensu naszemu byciu w świecie". Zostaje nam lektura jako nigdy niekończący się ruch znaczeń, nieustanne poszukiwanie racji.
