R²: Listy Roberta do Roberta

W

Polsce jak kraj szeroki się klnie. Wszyscy klną wszędzie. Ja klnę, Ty klniesz, on, ona, ono, niestety, też… Od Bałtyku po Tatry, od Bugu do Odry rozbrzmiewa soczysta k…a. To nasza wizytówka. Nie bociany, nie mazowieckie wierzby, nie hejnał mariacki. Pcha się do autobusów, siedzi w restauracji przy stoliku obok, rozmawia przez telefon w pociągowym korytarzu i ani myśli ściszyć głosu.

K

lną wszyscy, gazety coraz rzadziej wypikowują przekleństwa, przymiotnik zaje…sty i przysłówek zaje…ście zostały awansowane do grona słów pospolitych. Zawsze dużo się u nas klęło, ale na moje ucho klnie się coraz więcej, jesteśmy świadkami jakiegoś apogeum klęcia. Jakbyśmy wszyscy małymi k…wami przywoływali jakąś ostateczną wielką K…Ę zagłady, która spadnie z nieba i nas sprasuje na amen.

B

ędąc za granicą, mam dwie obawy. Że popsuje mi się samochód i że spotkam rodaka. Idziesz sobie ulicą w takim Budapeszcie i nagle słyszysz znajomy szelest. Jakieś połamane szcz. Czasem wyraźnie r. Potem słychać konkretne słowo. Konkretny nadwiślański wulgaryzm. Rzucam się do panicznej ucieczki. Akcja „unikaj rodaka” w pełni. Ratujcie, bratankowie!

W

takich to chwilach myślę, że bycie Polakiem to nie wstyd, ale czasami wstyd. Za granicą Polak wpada w amok. Czuje się anonimowy ze swoim językiem, czuje się jak w Internecie i klnie, jakby mu zdjęli kaganiec. Rafał, który był w Egipcie, opisywał dantejskie sceny. Polacy, wóda i przekleństwa. Trudno, nie dane mi będzie obejrzeć piramid, zresztą w Polsce też urodzaj piramid ostatnio. Finansowych, ale zawsze. Trudno, nie wyszły nam druga Japonia, Irlandia, ale drugi Egipt mamy w całej okazałości.

C

zego ci ludzie tak klną? Żeby im coś na nogę spadło, żeby im żar z papierosa do sandała wpadł, ale nie. Rozumiem, koczujesz dwa tygodnie na lotnisku w Kairze, masz w ręku bilet OLT, klnij, ile wlezie, ale tak to po co? Postchłopskie społeczeństwo oswaja świat?

T