Jacek Cieślak: Olimpijski Paryż znowu stolicą świata. Artystyczny kankan o wielu znaczeniach

Ceremonia otwarcia igrzysk w Paryżu wymagała czegoś więcej niż mylenia nazw krajów i dyscyplin, w czym celowali komentatorzy TVP, m. in. Przemysław Babiarz, nazywający „Imagine” Johna Lennona „komunistyczną piosenką” – po raz drugi.

Chciałbym wierzyć, że kierował się niewiedzą o songu, który Lennon napisał nie po to, by być ofiarą telewizji w stylu ojca Rydzyka, lecz by nigdy więcej Bóg, religia, narody, granice nie były powodem wojny.

W sumie na tym polegają igrzyska, a gdyby trwały dłużej niż zawody sportowe – wojny nie byłoby naprawdę. Dlatego nie zaproszono do Paryża reprezentacji Rosji Putina. A było miejsce dla Ukrainy, która broni swoich granic, lecz nie używa cerkwi do imperialnych celów, tylko krzewienia swojej tożsamości.

Czytaj więcej

Paryż 2024

Paryż 2024. Czy można uwieść świat tańcem w deszczu?

Deszcz mógł rozmyć zuchwały, francuski plan uwodzenia świata, ale ceremonia otwarcia igrzysk olim...

Wielkim widowiskiem trwającym trzy godziny Paryż po raz pierwszy od stu lat (w stulecie pierwszych paryskich igrzysk) odbiera tytuł stolicy świata Nowemu Jorkowi. Nie wspominając o arabskich i azjatyckich tygrysach, walczących o palmę pierwszeństwa, gdy za petrodolary kupują tylko kopię Luwru, zamiast tworzyć własne symbole. Z tak bardzo kiedyś krytykowaną piramidą przed Luwrem.

Francuzi, którzy zmagają się z problemami politycznymi oraz ciężarem kolonializmu, co doprowadziło do wielu problematycznych sytuacji z migrantami, pokazali, że bez względu na historyczne lub współczesne problemy, mają potencjał do stworzenia widowiska, jakie przejdzie do historii. Ale też odpowiadała za nie elita młodej francuskiej kultury.

Dyrektor artystyczny ceremonii otwarcia igrzysk to Thomas Jolly, inscenizator oper, Szekspira i tragedii antycznych, wspierany przez twórczynię i scenarzystkę serialowego hitu „Gdzie jest mój agent” Fanny Herrero, a także pisarkę Leilę Slimani, laureatkę Nagrody Goncourtów za powieść „Kołysanka”. Kostiumy zaś były od projektantów Diora i Vuittona.

Otwarcie igrzysk w Paryżu. Francja pokazuje siłę kultury

Na Amazonie można teraz oglądać serial z Anthonym Hopkinsem jako cesarzem Wespazjanem o Imperium Rzymskim „To Those About To Die”.

Globalna korporacja postanowiła w kostiumie historycznym pokazać współczesny świat, w którym króluje krwawa wojna, korupcja, brak ideałów oraz… zakłady bukmacherskie.

Tymczasem Francja pokazała, że potrafi w kostiumie historycznym olimpizmu pchnąć historię do przodu – w duchu Rzymu.

Jednak oglądając pokazy mody, „niepełnosprawnych” tancerzy i sportowców, sprawniejszych od wielu z nas, wnętrza Luwru, gmach Opery Paryskiej, Grand Palais i Petit Palais, Łuk Triumfalny, Lady Gagę w kabaretowym performansie, balet na Notre-Dame, „Les Miserables”, słuchając „Marsylianki” albo przebojów rocka, metalu czy disco na tle wieży Eiffla – można zrozumieć, jak wielką siłę ma kultura i inwestowanie w nią. To także twórcy kina, czyli bracia Lumiere oraz inni bracia — Joseph-Michel i Jacques-Étienne Montgolfier, którzy przeprowadzili pierwszy udany lot balonem w 1783 r. Teraz balon unoszący się ponad Paryżem stał się zniczem olimpijskim.