Korespondencja z Kijowa: Kto nasz, kto nie? Nie ufam nikomu

Z samego rana w mojej okolicy, w centrum, pustka. Pojawia się drobny mężczyzna, z wąsikiem wystającym znad zawieszonej na brodzie maseczce chirurgicznej. Patrzy na mnie niepewnie, ja na niego. Chyba nie wyglądam groźnie, pyta: – Coś tu w pobliżu jest otwarte? Władze mówiły, że od ósmej miało być, a prawie dziewiąta. Już nie mogę bez papierosa. I jedzenie też by się przydało.

Mam papierosy, częstuję go. Ruszamy bocznymi uliczkami w poszukiwaniu czynnego sklepu. Nie ma żywej duszy. On nie jest miejscowy. Przyjechał ze Lwowa do remontu mieszkania w kamienicy, dla bogacza. Tu trochę lepiej budowlańcom płacą niż we Lwowie. A on wszystko może – gruz wyniesie, tapetę położy, meble skręci.

– Gdy w piątek mówiono, że Rosjanie zaraz wejdą do Kijowa, miejscowi robotnicy uciekli z remontowanego mieszkania. Zostałem sam. Ale to dobrze. Wolę sam siedzieć. Nikomu nie ufam. Teraz wziąłem ze sobą tylko parę banknotów i paszport. Porozdawali broń nie wiadomo komu, różni z automatami chodzą, nie wiadomo, kto nasz, a kto nie nasz. Kto okradnie, kto zabije. A kto pomoże.

Kto to są wagnerowcy?

Kolejne sklepy z napisem „Produkty" zamknięte od kilku dni. Przypominam sobie, że w sobotę przez parę godzin czynny był na Luteranskiej. Po schodach w bok od Chreszczatyku, trzeba skręcić, mając po prawej stronie ratusz.

Czytaj więcej

Konflikty zbrojne

"The Times": Ponad 400 najemników z Rosji w Kijowie. Cel? Zełenski

Ponad 400 rosyjskich najemników ma działać w Kijowie, a ich celem jest zabicie prezydenta Wołodym...

Siedziba mera i rady miasta trochę się zmieniła, od kiedy ją ostatnio widziałem. Białe worki z piaskiem piętrzą się przed wejściem i przy oknach. Chodnikiem idzie kilkanaście osób z walizkami i torbami – pierwsza grupa ludzi, którą widzimy w centrum.

Mój nowy znajomy ze Lwowa, niepewnie: – Czy musimy wchodzić na te schody? Tam wyżej jest dzielnica rządowa, niebezpieczne miejsce, może poszukamy innego sklepu?

Ulega. I nie żałuje. Na Luteranskiej otwarte. Najwyżej tuzin osób w kolejce, policjanci, para Japończyków (biorą dużo wody mineralnej).

Pierwszy miejscowy: – Szybko, szybko. Bo Putin nam cztery setki wagnerowców przysłał, krążą po mieście. I 20 tys. Czeczenów. Trzeba wracać do domu.

Drugi miejscowy: – Jacy wagnerowcy? Kryminaliści z bronią.

Mój nowy znajomy ze Lwowa: – Kto to są wagnerowcy?

Pierwszy, drugi: – Rosyjscy najemnicy, z Afryki wrócili.

Trzeci. Dobrze ubrany, wysoki, wysportowany: – Różne wieści krążą.

Trzeci pochodzi stąd, ale od lat mieszka w Pradze: – Trenuję futbolową młodzież w praskiej Sparcie. Kiedyś pracowałem w Wiśle Kraków, lubiłem jeździć do Zakopanego. Właśnie wróciłem do Kijowa. Dzisiaj chciałem się zgłosić do obrony cywilnej. Ale jeszcze nie otworzyli biura werbunkowego. Czekam.

Trener: – Ten wasz Robert Lewandowski, jak on się wspaniale zachowuje! Jak nas wspiera! Z ukraińską opaską wystąpił w meczu w niemieckiej lidze. I Polska nie chce grać z Rosją, podobnie jak Czechy i Szwecja! Znakomicie. Rosjanie coraz bardziej odczuwają, w co ich Putin wpakował. Rubel coraz tańszy, to ich uderzy po kieszeni, ale nie tak od razu otrzeźwieją, to potrwa. Na razie okrążają naszą stolicę, trzeba być gotowym na obronę.

Budowlaniec ze Lwowa kupił pięć paczek papierosów, garść saszetek kawy rozpuszczalnej, czipsy i baton. Chciał jeszcze tani żółty ser, ale ktoś, kto stał przed nim, wziął ostatnią paczkę. Niewiele tu jest.

Bo wezwę komisję!

Już po dziesiątej, handel miał, jak zapewniał ratusz, działać. W okolicach Rynku Besarabskiego, na końcu Chreszczatyka, gdzie jest mnóstwo lokali gastronomicznych i sklepów, wszystko zamknięte. Pod supermarketem kilka pań. Dostrzegły ochroniarza za szybą.

Starsza kobieta ze staroświeckim wózkiem na zakupy: – Proszę otworzyć! Bo wezwę komisję!

Nie poskutkowało. Krążę z kobietami, ich liczba rośnie. Szukamy. Apteka otwarta. Część pań tam zostaje. Inne potrzebują chleba i warzyw.

Idzie kilku mundurowych z automatami, jeden ma w ręku bagietki w papierowych torebkach. Skąd? Drogę pokaże funkcjonariusz służby bezpieczeństwa (ma naszywkę SBU). Prowadzi przez podwórko: hotelu z Paryżem w nazwie, ekskluzywnych knajp, klubów dla bogatych mężczyzn. Wszystko nie działa. Przez garaż podziemny wchodzimy do delikatesów.

Na razie nieliczni się dowiedzieli, że są otwarte. Do kas prawie każdy targa po kilka koszyków, smakołyki z całego świata. Mężczyzna przede mną, w czarnej kurtce z futrzanym kołnierzem, płaci 11,7 tys. hrywien (równowartość 1700 zł): sery i pasztety francuskie, pomidorki koktajlowe, czerwony kawior, włoskie wędliny.