Rzeczpospolita jest patronem medialnym wydarzenia.
To cytat wieńczący Widzę siebie, wspomnienia Davida Lyncha opublikowane w formie wywiadu rzeki, przeprowadzonego przez dziennikarza Chrisa Rodleya. Tak, Lynch doskonale wiedział, że nie ma jednej rzeczywistości. W końcu zbudował na tym przekonaniu większą część własnej filmografii. Wiedział też, że najbardziej boimy się tego, co jest gdzieś pomiędzy rzeczywistościami, nieznanego, ale z ludzką twarzą – jak Boba czy Mystery Mana. I że zło czai się tam, gdzie się go nie spodziewamy; był jednym z niewielu filmowych twórców potrafiących budować grozę i w mroku, i w pełnym słońcu.
Blue Velvet, reż. David Lynch, USA, 1986
Ale warto spojrzeć na jego filmografię kompleksowo. Nagle okazuje się, że to, co lynchowskie, nie zawsze musi być oniryczne, pełne podskórnie tętniącego lęku. David Lynch nakręcił przecież wzruszającego, ośmiokrotnie nominowanego do Oscara Człowieka Słonia, własną interpretację Diuny Franka Herberta czy Prostą historię, wzorzec z Sèvres niszowego kina o zwykłych ludziach i ich zwykłych marzeniach – takich jak pogodzenie się z dawno niewidzianym bratem. Czasem zwyczajnie zapomina się, jak wszechstronnym twórcą był David Lynch, jeden z najwybitniejszych reżyserów w historii kina, który odszedł od nas 16 stycznia tego roku, na cztery dni przed swoimi 79. urodzinami.
Diuna / Dune, reż. David Lynch, USA / Meksyk, 1984
Przypomni o tym kompletny przegląd pełnych i wybór najciekawszych, mało znanych w Polsce, krótkich metraży oraz animacji Davida Lyncha, które zobaczycie na tegorocznej edycji Timeless Film Festival Warsaw.
Twin Peaks: Ogniu krocz ze mną / Twin Peaks: Fire Walk with Me, reż. David Lynch, USA / Francja , 1992
Od Głowy do wycierania (1977), surrealistycznego debiutu Lyncha, w którym przełożył on swoje prywatne lęki młodego ojca na język kina, po Inland Empire (2006), ostatni pełny metraż reżysera, realizowany częściowo w Polsce. Od Lynchowskiego kanonu – Blue Velvet (1986), Dzikości serca (1990), Zagubionej autostrady (1997) i Mulholland Drive (2001), po wspomniane, wykraczające poza ukochaną przez jego widzów stylistykę Człowieka Słonia (1980), Diunę (1983) i Prostą historię (1999). Zobaczymy też dwa filmowe rozwinięcia serialu Miasteczko Twin Peaks, bodaj najsłynniejszej produkcji firmowanej jego nazwiskiem – Twin Peaks. Ogniu krocz za mną (1992) i Twin Peaks. Missing Pieces (2014). Przegląd uzupełni zestaw krótkometrażówek Lyncha, w których szczególnie mocno odbija się jego malarski temperament. Sam zawsze podkreślał, że za sztalugą czuje się dużo lepiej niż za kamerą.
Twin Peaks: The Missing Pieces, reż. David Lynch, USA / Francja, 2014
Niesamowicie będzie zobaczyć to wszystko na dużych ekranach festiwalowych sal. A przecież Lynch nawet nie lubił chodzić do kina. Podobno było to dla niego zbyt stresujące.
Dzikość serca / Wild at Heart, reż. David Lynch, USA, 1990
W ramach sekcji Tribute to David Lynch zostaną zaprezentowane:
1. Głowa do wycierania / Eraserhead, reż. David Lynch, USA 1977
2. Człowiek Słoń / The Elephant Man, reż. David Lynch, USA / Wlk. Brytania, 1980
3. Diuna / Dune, reż. David Lynch, USA / Meksyk, 1984
4. Blue Velvet, reż. David Lynch, USA, 1986
5. Dzikość serca / Wild at Heart, reż. David Lynch, USA, 1990
6. Twin Peaks: Ogniu krocz ze mną / Twin Peaks: Fire Walk with Me, reż. David Lynch, USA / Francja , 1992
7. Zagubiona autostrada / Lost Highway, reż. David Lynch, Francja / USA, 1997
8. Prosta historia / The Straight Story, reż. David Lynch, USA / Francja / Wlk. Brytania, 1999
9. Mulholland Drive, reż. David Lynch, Francja / USA, 2001
10. Inland Empire, reż. David Lynch, Francja / Polska / USA, 2006
11. Twin Peaks: The Missing Pieces, reż. David Lynch, USA / Francja, 2014
12. Kolekcja filmów krótkometrażowych.
Rzeczpospolita jest patronem medialnym wydarzenia.
